35629

województwa czy strategia rozwoju województwa czy programy województwa.

Ta teza o nie normatywnym charakterze planów nie odnosi się jednak do szczególnego rodzaju planów jakim jest przewidziane w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Pomimo, ze zawiera ten akt normy planowania musi być uznany za źródło prawa powszechnie obowiązującego, bowiem jego powszechny i normatywny charakter został przesądzony mocą wyraźnej regulacji ustawowej czyli art., 14 ust, 3 tej ustawy. Ten formalny argument dodatkowo jest wzmocniony analizą charakteru norm zawartych w miejscowym palnie zagospodarowania przestrzennego. Specyfika tych norm polega na bardziej regulacyjnym charakterze, niż normy zawarte w innych planach.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wyznacza przede wszystkim tryb postępowania, a nie wynik planowania. Nie mówi się wiec co zrobić, ale jak zrobić by zgodnie z przyznanymi komuś kompetencjami lub uprawnieniami osiągnąć rezultat. Pani prof. Dąbek podkreśla, ze akty planowania przestrzennego wiążą prze to, że ustalają właśnie procedurę przyszłego działania. Jednocześnie traktując te akty czyli miejscowy plan zagospodarowania jako akt praw miejscowego trzeba podkreślić jego specyfikę. Plan ten bowiem nie decyduje o przeznaczeniu pojedynczych nieruchomości stanowiąc własność indywidualnych podmiotów, ale uzasadnia poprzez zaplanowanie tych obiektów w zagospodarowaniu przestrzennym urbanistycznej przestrzeni użyteczności publicznej, ponieważ dotyczy ten akt jednak nieruchomości stanowiących własność indywidualnych podmiotów to mają oni możliwość wnoszenia uwag do projektu planu, który jest odpowiednikiem protestu.

Aktualnie brak jest odrębnej podstawy do zaskarżania do SA uchwał nie uwzględniających wnoszonych przez mieszkańców uwag, ale taka uchwala może być zaskarżona do SA na zasadach ogólnych zawartych w art. 101. Co więcej co wymaga wskazania naruszenia interesu prawnego prze przepisy ustawy. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego stanowi specyficzny wyjątek od ogólnego charakteru aktów planowania, które normatywnego charakteru nie mają.