36127

miejsca, w których się znajduje przypominają jej ich wspólne chwile: piosenkę śpiewaną wcześniej ukochanemu, ustawienie figur na szachownicy podczas ich gry. miejsce przy kominku, gdzie razem siedzieli

Nie zakoiiczył się tak, jak i nie kończyły się inne historie miłosne opisywane przez literaturę epoki romantyzmu. Krótkotrwałe chwile szczęścia okupione były w niej zawsze późniejszą gwałtowną rozpaczą prowadzącą nawet do samobójczej śmierci. Ale towarzyszyło jej jednak niezwykle silne przekonanie, że choćby nawet ziemskie losy miały rozłączyć kochanków, to mimo tego związek ich jest wieczny. Romantyczne przeświadczenie o nierozerwalnym związku dusz dwojga kochanków obecne jest także w Mickiewiczowskim wierszu Do M***. Miłość nieszczęśliwa, odrzucona, zraniona trwa. Związek, choć zdaje się już zakończony, zakończony jest tylko pozornie. I nie są to jedynie wspomnienia wspólnej przeszłości. Bohater wiersza wyraźnie mówi o swojej obecności w życiu kobiety, którą kocha. Jest to możliwe, bowiem podarował ukochanej swą duszę, część siebie i nic nie jest już w stanie rozerwać łączących ich więzi.

Koncepcja miłości jako związku dwojga dusz. związku trwałego i nierozerwalnego, wywodzi się już od Platona, obecna była u Petrarki i w poezji sentymentalistów, cechuje właśnie także utwory romantyczne. W samej twórczości Mickiewicza wiersz Do M**+ nie będzie jedynym utworem przepojonym wiarą w związek dwojga osób trwający po wszystkie czasy

11 Reduta Otdflna

Wiersz ten napisany został na podstawie opowiadania adiutanta, przyjaciela poety - Stefana Garczyuskiego. Ma on charakter epicki. Na samym początku widzimy opisany układ sił wrogich sobie wojsk. Moskali, którzy ruszyli z atakiem na redutę Ordona, było zdecydowanie więcej. Ci drudzy dysponowali zaledwie sześcioma działami, jednak walczyli dzielnie i z oddaniem. Poeta pisze o sile, z jaką car twardą ręką sprawuje rządy i niewzruszony wysyła ludzi na śmierć za swoje państwo.

W państwie cara posłuszeństwo było egzekwowane siłą. Służyć temu miały tysiące kibitek, które wywoziły skazańców na Syberię. Dlatego też przeciwstawieme się Polaków zasługuje na tym większą pochwałę i poszanowanie. W obliczu prawdziwego zagrożeiua mieli oiu bowiem odwagę, aby stanąć do walki z potężnym władcą. Byli oni również osamotnieni w swoim przeciwstawieniu się carowi

Wiersz jest relacją adiutanta, który opisuje zdobycie reduy. Dramatyzm sytuacji został przedstawiony za pomocą krótkich, urywanych zdań. Broniącym reduty, którzy byli atakowani przez znacznie większe siły carskie, zabrakło nagle amunicji. Dla walczącego żołnierza brak amunicji był wyrokiem. Śmierć poniesiona z powodu braku możliwości obrony była nie tylko osobistą klęską ale i hańbą Świadomość kończącej się za chwilę amunicji przyprawiała żołnierza o zawrót głowy.

Aby aminiicja z reduty nie dostała się w ręce nieprzyjaciela, Ordon zdecydował się wysadzić ją w powietrze. Choć w rzeczywistości wiadomo, że Ordon ocalał z eksplozji, w wierszu Mickiewicza zginął pod gruzami reduty. Takie zakończenie losów bohatera miało na celu uwziuoślenie jego czynu i podkreślenie zasług jako wzorcowego zachowaiua powstańca, godnego naśladowania.

Utwór kończy się opisem pola bitwy, które rysuje przed nami obraz leżących martwych ciał. zarówno powstańców jak i napastników Pomimo iż został zawarty pokój, straty poniesione przez obydwie strony były duże. Zakończenie wiersza jest optymistyczne. Poeta wyraża nadzieję, że kiedyś nadejdzie kres carskiego despotyzmu

Lata 1829 - 1831 spędził Mickiewicz we Włoszech; w ostatnich miesiącach powstaiua listopadowego był w Wielkopolsce. zaś na wiosnę 1832 roku przybył do Drezna. Wiersze z tych lat nazywane są liryką rzymsko - drezdeńską. Znajdują się tu wiersze patriotyczne, a także utwory poświęcone przeżyciom religijnym. Do pierwszej grupy można zaliczyć Do matki polki. Śmierć pułkownika oraz Redutę Ordona. Zaś drugą gnipę. reprezentującą rzymsko - drezdeńskie lityki. reprezentuje wiersz Rozmowa wieczorna.Wiersze Śmierć Pułkownika i Reduta Ordona to poetyckie echa klęski powstania listopadowego. Kim był Ordon?

Julian Konstanty Ordon (16 października 1805 we Lwowie - 15 stycznia 1887) - polski wojskowy W czasie powstania listopadowego w 1831 roku w czasie obrony Warszawy dowodził baterią artylerii w forcie nr 54. który został wysadzony w powietrze. Jego rzekomą śmierć opisał Adam Mickiewicz w swoim wierszu "Reduta Ordona". Od 1833 przebywał w Dreźnie, następnie osiadł w Szkocji. Ok. 1840 wstąpił do wolnomularstwa angielskiego, a w październiku 1847 do polskiej loży narodowej w Londynie Związał się z Polskim Towarzystwem Demokratycznym. W 1848 wyjechał do Mediolanu chcąc wstąpić do legionu Mickiewicza. Źle przyjęty, ostatecznie znalazł się w Legii Lombardzkiej. W październiku 1848 wstąpił do armii sardyńskiej, gdzie służył do 1855. Jesieiuą 1856 wyjechał do Francji i osiadł w Paryżu. W 1858 otrzymał posadę profesora języków nowożytnych w Kolegium Rządowym w Meaux. Od 1860 w oddziałach G. Garibaldiego, następnie w armii włoskiej do 1867. Popełnił samobójstwo. Po samobójczej śmierci we Florencji Lwów sprowadził jego zwłoki i uroczyście pochował na Łyczakowie wystawiając piękny pomnik w Alei Zasłużonych Geneza wiersza

Adam Mickiewicz w sierpniu 1831 r. przybył do Wielkopolski i tu. po upadku powstanią spotkał się z liczną grupą uchodźców z kraju. Jednym z nich był Stefan GarczyńskL W czasie powstaiua listopadowego pełnił on funkcję adiutanta generała Jana Umińskiego, dowódcy obrony W^rarszawy. Opowiedział on Mickiewiczowi epizod dotyczący obrony Fortu numer 54 na Woli Artylerią tej placówki dowodził kapitan Julian Konstanty Ordon. 6 września, mź po zdobyciu reduty przez Rosjan, nastąpił w niej wybuch amunicji Wszyscy sądzili, że dokonał tego sam Ordon, jednocześnie ginąc pod gruzami budowli okazało się jednak, że udało mu się ujść z życiem.