36146

Pewnej nocy o północy ukazał mu się piękna złotowłosa królewna, córka Lecha. Miała ona proroczy sen, w którym orły na koniach pozbawiły ją korony, dlatego Lech widząc Popiela z husarią wrzuca go do więzienia, gdyż widzi duże podobieństwo ze snem księżniczki. Jednak kobieta przekonana o jego niewinności otwiera mu drzwi celi.

Pieśń II

Uwolniony przez księżniczce Popiel wyrusza w podróż, błąka się po puszczy. Na drodze swej podróży trafia na germańskie kurhany, zaklęciem budzi ich do walki (włada duchami, sam jest bowiem wcieleniem Króla - Ducha) . Poprzez swoją siłę bezwzględność i moc, zjednuje sobie miłość barbarzyńskiego ludu. Niedługo potem wraz z armią duchów wraca do krainy Lecha.

Popiel wraca do kraju, a tam widzi pokonane plemię Lecha, Król nie żyje, a jego córka - Wanda, która przejęła władzę nad krajem i zjednoczyła wiele ludów do jego obrony. Popiel chce by Wanda poddała się jego władzy, ona jednak się nie godzi. Popiel ma sen, widzi ogień i płonącą królewnę. Zrywa się ze snu i przybiega do wojsk, widzi martwą Wandę (legenda o Wandzie która nie chciała Niemca) ogarnia go wściekłość, zażądał by zabalsamować jej ciało.

Popiel zostaje władca w jego sercu odzywa się chęć poznania Boga, gdyż on jako jedyny panuje nad życiem i śmiercią. Postanawia więc popełniać okrutne zbrodnie tak długo, aż ten sam raczy mu się ukazać, wtedy będzie miał pewność, iż istnieje życie po śmierci.

Pojawiają się opisy okrutnych zbrodni, morduje swoich najbardziej zaufanych i wiernych sobie ludzi. Pojawia się motyw w którym wchodzi na najwyższą wieże i ogląda pogrzeby (nawiązanie do legendy o Popielu) swoich dowódców, ukazani są oni jako owce, ludzi którzy ofiarowali się Boga

Popiel staje się władcą coraz bardziej bezwzględnym i niesprawiedliwym, okrutnym. Stale prowokuje boga, czekając na aprobatę lub karę z jego strony („Zacząłem łamać wiesze prawa Boże, /Myśląc naturę samą upokorzyć"). Pali żywcem przywleczoną z lasu matkę, osądzając ją o czarowanie jego samego i działanie na jego szkodę. Zaczyna coraz bardziej przypominać żywego tmpa, ciało zaczyna mu się psuć.

Wyrzuty pod adresem Boga przeradzają się w coraz to nowe prowokacje pod jego adresem. Pod wpływem nagłego impulsu postanawia zabić swego wiernego i starego, ale bardzo wojowniczego i zasłużonego sługę - Swityna. Brak reakcji Boga na ten czyn, ma go ostatecznie przekonać o jego nieistnieniu. Wysyła katów mających zabić Swityna, oraz jego ludzi z żonami i dziećmi. Gdy czeka na powrót katów jeden z ludzi, którego bierze za żebraka, oddaje mu list od Swityna.

Pieśń III

Żebrak okazuję się być Gęślarzem (śpiewakiem, opowiada po krajach mity i eposy, jest niewidomy -porównanie do Homera) wojewody Swityna. Popiel odbierając list przygważdża mu stopy mieczem do ziemi, wyrządza mu niepowetowaną krzywdę, jednak starzec znosi to z godnością. („I to straszliwe nóg przyćwiekowanie, / Któręć odjęło to - coć najboleśniej! / Twój najpiękniejszy czar - wędrowność pieśni!). W liście Świty pisze o przejrzeniu zamiarów swego władcy, sam więc skazuje siebie na wygnanie, nie chcąc dać satysfakcji tyranowi. Mówi by wypytał gęślarza Zoriana, jego sługi gdzie się on ukrył. Został on opisany jako człowiek wiary, niewinna postać, której zabicie byłoby największą zbrodnią. Mimo to Popiel pali go żywcem na stosie, a ten, troszcząc się o swoją lutnie, przemawia do niej spokojnym głosem, głaszcząc ja i pocieszając tłumaczy, że życie ziemskie nie jest kresem wszystkiego i że kiedyś jeszcze wstaną.

2