36719

ZN2. W lutym (Rys. 11.1, 11.8) i czerwcu (Rys. 11.4, 11.11) zmierzono na tej stacji zasolenie około 7. Wysładzający wpływ v\ód Odry na zasolenie w warstwie powierzchniowej strefy przyujściowej Zatoki Pomorskiej zaobserwowano w rejsach od kwietnia do listopada (Rys. 11.3 do 11.7, 11.10 do 11.12 oraz 11.14). Zmierzone wartości zasolenia w strefie przyujściowej zawierały się w granicach od 3,7 do 5,6. Zasięg wód o niższym zasoleniu, zarówno w Zatoce Gdańskiej jak i Pomorskiej, był zmienny zależnie od kierunku wiatru w rejonie pomiarów.

Zasolenie wody powierzchniowej w strefie głębokowodnej polskiego sektora Morza Bałtyckiego zawierało się od 6,7 we wrześniu w południowo -wschodnim skraju Głębi Gotlandzkiej (Rys. 11.6) do 7,4 w kwietniu w Głębi Bornholmskiej (Rys. 11.3).

Zasolenie wody przy dnie w strefie głębokowodnej charakteryzowało się zróżnicowaniem regionalnym. Najwyższe zasolenie, wynoszące 16,5, zostało zmierzone w Głębi Bornholmskiej w lutym. Następnie malało aż do osiągnięcia najniższej wartości pod koniec października wynoszącej 15,5 (Rys. 11.15), po czym nieznacznie wzrosło na początku listopada. Zasolenie wody przy dnie w Głębi Gdańskiej wzrastało od początku roku do końca kwietnia, kiedy zmierzono najwyższą wartość zasolenia w tym rejonie, wynoszącą 11,9, po czym zasolenie malało aż do końca roku i w listopadzie osiągnęło wartość 10,9 (Rys. 11.15). Najbardziej zmienne zasolenie było w południowo - wschodnim skraju Głębi Gotlandzkiej. Najwyższa wartość została zmierzona w lutym i wynosiła 11,7 (Rys. 11.15). Następnie zasolenie bardzo szybko obniżyło się do 9,1 w marcu (Rys. 11.9). Od kwietnia do końca sierpnia utrzymywało się powyżej 10, po czym we wrześniu osiągnęło wtórne minimum 9,7. Zasolenie ponownie wzrosło ponad 10 i utrzymywało się na tym poziomie do końca roku (Rys. 11.15).