3715

Gdy energia bodźca przekracza próg pobudzenia, wówczas następuje zmiana przepuszczalności błony komórkowej; jony sodu wnikają do wnętrza komórki, powodując depolaryzację. Impuls nerwowy, odpowiadający tej depolaryzacji biegnie wzdłuż aksonu jak ogień po żarzącym się loncie ( z tą różnicą, że nagła zmiana dotyczy różnicy potencjałów, a nie temperatury). Przewodzenie impulsów przez aksony jest szybsze wtedy, gdy średnica aksonu jest większa i gdy jest on otoczony osłonką mielinową. Dla zwiększenia niezawodności i szybkości przewodzenia sygnałów przez aksony istnieje nawet specjalna „komunikacja ekspresowa", dzięki której impulsy mogą przeskakiwać z jednego punktu do drugiego wzdłuż aksonu lub nawet omijać niektóre „przystanki”. Są to punkty, gdzie osłonka mielinową jest przerwana -przewężenia Ranviera.

Jeśli siła bodźca jest większa od progowej - trochę większa czy dużo większa - to akson reaguje zawsze tak samo. Akson albo zostaje pobudzony w pełni, albo wcale. Określa się to jako zasadę „wszystko albo nic". Cecha ta gwarantuje, że komunikat nie zniknie, gdy wędruje z jednego końca włókna nerwowego w drugi - na tym systemie komunikacji możesz polegać.

Napływające bodźce o różnej sile są kodowane w postaci serii impulsów, wszystkie one mają taką samą amplitudę, lecz odstęp między nimi zmienia się; silniejszemu bodźcowi odpowiada więcej impulsów na sekundę. Ponadto, im silniejszy bodziec, tym więcej neuronów pobudzi. Przewodzenia impulsów przez aksony jest ważne ze względu na szybkie, bezbłędne dostarczenia zakodowanej informacji; jednakże prawdziwym kluczem do zrozumienia złożoności i subtelności informacji przesyłanej przez nasz układ nerwowy są czynności zachodzące w synapsach Synapsa, mikroskopijna szczelina o szerokości około 0,0001 mm, jest w istocie może najbardziej zadziwiającym wynalazkiem natury. Dzięki temu, że nie ma bezpośredniego połączenia między dwoma neuronami, lecz każdy jest połączony za pośrednictwem synaps z setkami innych, natura umożliwiła równoczesne przekazywanie bardzo złożonych komunikatów do wielu części systemu.

Impuls nerwowy dochodząc do stopek końcowych powoduje wydzielenie znikomych ilości chemicznych substancji przekaźnikowych (neurotransmiterów). Substancje te wędrują przez szczelinę synaptyczną i oddziałują na specjalne obszary receptorowe znajdujące się na błonach sąsiednich neuronów. Gdy substancja przekaźnikowa wykona już swoje zadanie, wówczas konieczne jest usunięcie jej z synapsy, gdyż inaczej nadal oddziaływałaby na błonę ciała komórkowego. Zostaje więc wydzielony enzym, który niszczy substancję przekaźnikową rozkładając ją na części składowe. Następnie, z tych części znowu jest syntetyzowana substancja przekaźnikowa i cały proces może zacząć się od początku - co najmniej setki razy na sekundę! Dotychczas nie wiadomo dokładnie, ile różnych substancji przekaźnikowych funkcjonuje w układzie nerwowym; może być ich pięć lub więcej, lecz dostępny materiał dowodowy potwierdza zdecydowanie szerokie rozpowszechnienie dwóch - noradrenaliny (norepinefryny) oraz acetylocholiny. Zmiany w stężeniu tych substancji chemicznych mogą wpływać na to, czy dana jednostka na zadania stawiane jej przez środowisko reaguje szybko i skutecznie, czy też nie. Anomalie w występowaniu tych i podobnych substancji biochemicznych mogą wywoływać u ludzi predyspozycje do poważnych zaburzeń psychicznych i emocjonalnych

Układ nerw owy

Układ nerwowy składa się z dwóch podsystemów - ośrodkowego i obwodowego.

Ośrodkowy układ nerwowy (OUN) składa się z mózgu i rdzenia kręgowego. Jego funkcja polega na wiązaniu oraz integrowaniu - to dzięki niemu różne części ciała współdziałają ze sobą. Obwodowy układ nerwowy składa się z włókien nerwowych które łączą ośrodkowy układ nerwowy z komórkami wrażliwymi na energię bodźców (receptorami) oraz z mięśniami i gruczołami (efektorami), które realizują przystosowawcze działania organizmu.

Często szereg aksonów (czyli włókien nerwowych) jest zebranych w wiązki, które wychodzą z tego samego punktu i biegną do wspólnego miejsca przeznaczenia. W ośrodkowym układzie nerwowym wiązki takie noszą nazwę dróg lub szlaków nerwowych. Wiązki, które łączą