42156

Czytano .wydawnictwa niezależne’. Główne znaczenie miała paryska Kukura (emigracyjny miesięcznik polski, pod red. Jerzego Gieroyda). Czytano także tzw. decydentów: George'a Orwella, Wtolda Gombrowicza. Aleksandra Sołżenicyna.

Nowa Fala nie miała jednolitego programu, wspólnej poetyki (koniec lat 60-tych). Główną trybuną nowej formacji stało się założone w 1967 r. krakowskie pismo Student, do którego pisał m.in. Stanisław Barańczak (autor cyklu recenzji Książki najgorsze).

Ośrodkami kulturalnymi byt Poznań (S. Barańczak, Ryszard Krynicki). Warszawa (Krzysztof Karasek. Jarosław Markiewicz i Leszek Szaruga), Kraków (Wit Jaworski, Julian Kornhauser, Jerzy Kronhołd, Stanisław Stabro, Adam Zagajewski), Łódź (Jacek Bierezin, Zdzisław Jaskuła, Witold Sułkowski), z Wrocławia    (Lothar    Herbst

i Marianna Bocian, później także Rafał Wojaczek). Znana była także Ewa Lipska.

Kwartalnik literacki tworzyli m.in. Stanisław Barańczak, Jerzy Andrzejewski, Marian Brandys, Adam Michnik.

Nowa Fala przedstawiała dwie oferty artystyczne:

•    poezja lingwistyczna,

•    nowy realizm, projekty. jak realistycznie pisać o Polsce.

Nowa Fala jako projekt poetycki to odniesienie się do czegoś, co było tzw. .tyranią słów", od propagandy, nowomowy (za Głowińskim). Wspólne motywy dla tych tekstów, które miałyby obnażyć nowomowę, to:

•    stosowanie cytatów, mott, zwrotów charakterystycznych dla języka gazety, pism oficjalnych, ankiet urzędowych, języka ulicy,

•    posługiwanie się gatunkami parodystycznymi.

•    stosowanie lingwistycznej samoobrony.

Pozycje krytyczno-literacko-kulturalne - głos Nowej Fali:

•    (1971) Nieufni i zadufani - Stanisława Barańczaka,

•    (1973) Ironia i harmonia kontynuacja S. Barańczaka,

•    (1974) Śtfilś nie przedstawiony - Adama Zagajewskiego i Juliana Komhauscra (literatura dość ostrym ujęciu, nazywana wprost).

•    (1979) Etyka i poetyka. Szkice - Stanisława Barańczaka (o Settcmbrinim z Czarodziejskiej góry T. Manna).