42683

istniała utrzymywana przez państwo Akademia Sztuk Pięknych, prowadząca także nauczanie artystyczne, istniała instytucja publicznych, dorocznych i przez państwo finansowanych wystaw otwartych w zasadzie dla wszystkich artystów, tak zwanych Salonów i ustaliła się tradycja prasowych omówień z owych dorocznych przeglądów; odtąd dyskusje i przeobrażenia w sztuce, nowości kolejnych programów artystycznych i polemiki stawać się miały dostępne szerokiej publiczności i na gruncie prasy miały toczyć się walki wszelkich prądów o pozyskanie opinii

konflikt m-y artystą a instytucjami państwa; po raz pierwszy w historii kultury pojawia się zjawisko i pojęcie sztuki oficjalnej - w tym wypadku - klasycyzm; w roku 1855 organizacja ntchu artystycznego osiąga nowy etap rozwoju i stwarza prekursorską wystawę - międzynarodową ekspozycję sztuki w czasie wystawy przemysłowo-handlowej w Paryżu => w dziale franc. dominowały 2 akcenty: sala klasyków i hall romantyków; uzupełnieniem był Pawilon Realizmu; wszystkie prawie nagrody przyznawano przedstawicielom akademizmu (akademizm był tworem instynicjonalizacji nauczania przejętego z rąk pojedynczych mistrzów przez uczelnie państwowe); akademizm poprawiał rzeczywistość, idealizował jej formy, chciał ją ukazać jako idealna; romantyzm pod tym względem nie wiele się różnił od klasyków, ptzeciwko takiej tendencji występował realizm, akceptując pozytywną rzeczywistość, nie bał się nawet jej brzydoty => nie była to reakcja tylko na akademizm, lecz na oba jego komponenty - klasycyzm i romantyzm

PRZEDWIOŚNIE RUCHU IMPRESJONISTYCZNEGO

nie zarysowała się dotąd jakaś powszechniej przyjmowana periodyzacja dziejów impresjonizmu

to, że pojawiły się na widowni inne ruchy, nie przekreśliło istnienia i ciągłości tego zjawiska, tak jak impresjonizm nie zniósł z widowni atu naturalizmu, ani akademizmu

dla publikacji Kępiński przyjął periodyzację ujętą w 3 klamry podokresów:

1.    okres kształtowania Sig przesłanek impresjonizmu (cechuje skupienie uwagi na przedmiotach i malarskich środkach ich przedstawienia; od zarania działalności twórczej inicjatorów ruchu (ok. 1855) do wojny prusko-francuskiej (1870). po której w ostrym tempie rozwijają oni nową problematykę -protoimpresjonizm)

2.    okres dojrzałości doktryny analitycznej impresjonizmu i zbiorowych manifestacji wystawowych (skupienie na wartościach samego procederu malowania i relacjach m-y prawdą życia a prawdą malarskich na nie reakcji; od 1874 do 1886 - okres propagowama impresjonizmu poprzez działalność wystawową zorganizowanej grupy - impresjonizm analityczny)

3.    okres syntezy malarskiej impresjonizmu konkretyzowanej na indywidualnych drogach twórczości artystów wycofujących się z bieżących kampanii na forum wystawowym ( skupienie na suwerennych własnościach obrazu jako zwierciadła nie życia bieżącego, lecz wrodzonych tęsknot do doskonałości i harmonii, budowanego na wiecznych prawach malarskiej transpozycji wyciąganych z doświadczeń impresjomzmu analitycznego i z lekcji całej lustorycznej przeszłości malarstwa; od 1886 do schyłku życia ostatnich impresjonistów; przejście do zamkniętej twórczości osobistej - impresjonizm syntetyczny) pierwsze zdecydowane kroki przyszłych impresjonistów zaznaczają się wokół daty wielkiej \Vvstawv Powszechnej z 1855 r. (w tym roku E. Manet kończy studia w Akademii; rzucając studia prawnicze, wkracza do uczebu Edgar Degas: przybywa do Paryża i rozpoczyna smdia James Mac Neil Whistler: 1858 - z Hawru przybywa Monet: 1861 - Cezannc działalnością twórczą i wystawową w latach owych podjąć mogą najwcześniej wyszkolem : Manet. Degas i Whistler Manet; pierwszy obraz, który chciał wystawić na Salome 1859, odrzucono; „Chłopakz psem" rozwija swobodniej plamę i redukuje środki malarskiej budowy do trzech: czerń zamknięta w wyrazistej sylwecie ubrania chłopca i zarysach jego fryzury; jasny błękit tworzący dal przestrzenną; jasne tony płowe, których lekkie zróżnicowanie określa plany przestrzenne twarzy chłopca, koszyka w jego rękach i głowy psa; żadne z wczesnych płócien Maneta nie zapowiada jego późniejszej metod)¹ malarskiej tak jasno jak ów „Chłopiec z psem", artysta wzmocni efektowność szerokich plam jasnych i ciemnych dającą pełną sugestię planów przestrzennych, a więc modelunku. w „ Gitarzyście ” (lub „Śpiewaku hiszpańskim"), pierwszym dziel, jakie udaje się wystawić na Salonie w roku 1861; u publiczności obraz odniósł sukces; 1862 - „ Koncert w ogrodach Tuilleries" - elita życia towarzyskiego i artystycznego słucha publicznie wykonanej muzyki => ten obraz zapoczątkuje własną drogę Maneta, mgdy odtąd artysta nie będzie przedstawiał życia innego środowiska jak swego własnego (no może z wyjątkiem 2 lub 3 pastiszów na temat męki Chrystusowej); krytyka naskoczyła na pstrokaciznę, ale młodzież uległa olśnieniu

Edgar Degas: (zaprzyjaźniony z Manetem; wykształcony w tradycjach ingresowskich zachował zawsze precyzję lokalizacji i rozgraniczeń oraz logiczną ekonomię środków; 1860 - „Dziewczęta spartańskie wyzywające chłopców do walki", cechą jego ujęć będzie ścisłość, ścisłość ingresowska. ale ścisłość rozumiana jako wyraz prawdy

Claude Monet: 1 roku 1859 Monet udaje się na studia do Paryża i polecony znajomym przez Bondina wchodzi w krąg kawianuany ..realistów” z ..Brasserie des Martyrs". która była kwaterą gł. Courberta; rozpocząwszy studia w Academie Suisse wiąże się z Pissarrem; 1862 - wchodzi do pracowni Gleyre’a, gdzie zastaje Renoira. Sisleya i Bazille’a Po przybyciu do Paryża Cezaime wstępuje do pracowni Suisse’a. gdzie spotyka się z Pissanem. który z miejsca obejmuje nad nim opiekę; dawna przyjaźń Pissarra i Moneta sprawia, że obie grupy związanych z nimi kolegów z obydwu pracowni nawiązują łączność

Courbert po długich wahaniach i wobec nalegań ze strony młodszych malarzy ogłasza w 1861 list otwarty => stwierdza, że nalegano na mego. aby otworzył pracownię umożliwiającą młodzieży swobodny rozwój artystyczny i wziął w ręce jego kierownictwo; „Nie może być szkoły - mogą być tylko artyści” - powiedział

Salon_QAzuconych - 1863

Centralną instytucją życia artystycznego stały się co dwa lata urządzane Salony; od decyzji jury zależały losy opinii i bytu artystów; wystawiano tysiące obrazów; w roku 1863 odrzuconych przez jury płócien naliczono ponad 4000; w imieniu

2