4784

jego szlachetności i specyfice. Biorąc pod uwagę przyczyny, dla których społeczeństwo przez prawo taką funkcję ustanawia, jest to zawód jedyny. Obdarzony specjalnym zaufaniem społecznym i temu zaufaniu nigdy adwokat nie może się sprzeniewierzyć. Wiem. że tysiące moich kolegów w taki sposób ten zawód wykonuje. Oczywistym jest. że w takim usytuowaniu adwokata przejawia się afirmacja humanitarnego i cywilizowanego współczesnego procesu kaniego.

Dobrze funkcjonujące państwo prawa ma obowiązek stworzyć warunki dla wykreowania wielkiego, roztropnego, światłego sądu. dla przenikliwego, przekonywającego i uczciwego oskarżenia oraz pełnej i nieskrępowanej fachowej obrony. Te trzy czynniki sali sądowej tworzą dopiero dobry wymiar sprawiedliwości Przecież w końcu - tak naprawdę - cele oskarżenia i obrony są tożsame. Chodzi bowiem o to. aby każdy wyrok oparty był na jak najszerszym fundamencie prawdy.

Dobry adwokat to ten. który w granicach prawa czyni wszystko, aby osłabić oskarżenie. Tak było. jest i mam nadzieją pozostanie. To jest konieczne, abyśmy jako obywatele mieli poczucie bezpieczeństwa prawnego. Adwokaci przez cały XX wiek zapisali piękne karty wypebiiając nałożone na nich zadania. Szczególnie w okresach zniewolenia palestra była pełna zachowali bezinteresownych i pięknych. Pamiętam jak w latach 60.. 70. i 80. zawód ten lokował się na pierwszych miejscach w rankingach zaufania społecznego. Przypominam sobie, że jakże często przychodziło nam bezinteresownie pomagać tym, którzy naznaczeni byli heroizmem. Traktowaliśmy wtedy takie obrony jako wielkie profesjonalne zadanie, ale jednocześnie zaszczyt i radość, że można było choć trochę pomóc wspaniałym ludziom. Rację ma jednak adwokat Tadeusz de Virion. kiedy mówi używając skrótu myślowego, iż nie zawsze adwokata prosi o obronę Kościuszko. Z tradycji palestry polskiej wynika, iż polski adwokat był. jest i będzie blisko wszystkich Polek i Polaków mających kontakt z systemem prawnym, w którym przyszło im żyć. Szczególnie wtedy, kiedy dochodzą swoich praw i również wtedy, kiedy proszą o sprawiedliwy wyrok Czym lepsze czasy dla obywateli, tym lepiej powodzi się adwokatom. Pamiętajmy jednak, że gros spraw to zwykle problemy, często dramatyczne, zwykłych ludzi o przeciętnych dochodach. Podejrzewam, że adwokatura jako grupa zawodowa o bardzo wysokich kwalifikacjach nie jest środowiskiem prawników najlepiej zarabiających. Ze przeciętny adwokat, w przeciętnym mieście, nie opływa w luksusach. Standard jego życia jest pochodną poziomu życia jego klientów. Adwokat sam organizuje swój warsztat pracy. Biuro, wszelkiego rodzaju niezbędne instrumenty do wykonywalna tego zawodu, potrzebę permanentnego szkolenia siebie, aby być wiarygodnym przewodnikiem po coraz szerzej rozbudowującej się stmktiu ze prawnej państwa.

Cały XX wiek to różne pomysły, różnej maści władzy, aby "utemperować" adwokaturę. Adwokat zawsze jest krępującym pośrednikiem między władzą a obywatelem. Pomysły były różne: a to z pozycji okupanta, a to z pozycji ideologicznych, by w końcu dotrzeć do skrajnie rynkowego żądania konkurencji w zawodzie adwokackim. W 1989 roku zrealizowano pomysł by funkcje adwokackie usytuować w przepisach o działalności gospodarczej. Było to uderzenie w coś. co przez dziesięciolecia udało się utrzymać. To co najbardziej skrótowo nazwać można: adwokatura to nie handel a kancelarie adwokackie to nie stragany. To publiczna funkcja i wszelkie formy konkurencji rynkowej zawsze w historii europejskiej palestry były niedopuszczalne. Wiem z własnego doświadczenia, jak tnidno tworzącym prawo wytłumaczyć, że działalności adwokata nie można wtłoczyć w ramy czysto rynkowej konkurencji. Że to musi przynieść straty demokratycznemu państwu prawnemu i poczucie prawnego bezpieczeństwa obywateli. Nadto zawsze będzie osłabiać jedno z ogniw wymiaru sprawiedliwości. Drugie uderzenie, które miało miejsce w wyniku silnego lobbingu parlamentarnego, dokonało zrównania statusu radcy prawnego z adwokatem. Nie postarano się o to. aby stworzyć akt normatywny stawiający wysokie wymagania zawodowi adwokata wraz ze specyficznym usytuowaniem tego zawodu w prawie procesowym, tylko dokonano zabiegu równania w dół. Można było przecież stawiając wysoko poprzeczkę, otworzyć drzwi dla radców prawnych, którzy tego rodzaju wymogi by przyjęli i jednocześnie zrezygnowali z różnych działali ograniczających suweremiość zawodu adwokata. Nie postarano się, aby dokonać wyraźnego podziahi. Wzmocniono drapieżną wolną konkurencję. Oto niewidzialna ręka wolnego rynku miała wzbogacić etos wolnego zawodu adwokata. Bzdura! Widzimy postępujący proces atrofii prestiżu środowisk prawniczych i sporadyczne, ale istiuejące zjawiska patologicznych zachowali

Nie ulega wątpliwości że tekst w "Polityce" jest o tyle bulwersujący, iż z marginaliów tworzy generalia. Że nie podejmuje próby diagnozowaiua przyczyn zagubienia wielu grup zawodowych mających jakże ważną rolę publiczną do wypełnienia. Myślę ni i o adwokatach i o nauczycielach i to również tych z wyższych uczelni, o lekarzach, twórcach a także o środowisku dziennikarskim. Doprawdy, to zastanawiające, jak nasza rzeczywistość popycha do szeroko pojętego skorumpowaiua. Jeśli piszę korupcja to nie mam na myśli zwykłego łapownictwa lecz słowo corupttio, które mówi o procesach rozkładu, chaosu, zagubienia, czy też braku owego non possumus. Non possumus polegającego na tym. że nie wszystko można kupić, nie wszystko można