6534

wespół z jego wiedzą i kompetencjami oraz ogólnym stanem zdrowia tworzą portret etyczny pedagoga, wpływają na autorytet nauczyciela. Dorastającemu młodemu człowiekowi potrzebny jest przewodnik- dobre znający drogę, jasno wadzący cel, niezmordowany, bezwzględny wobec siebie, wyrozumiały wobec innych, opanowany, zdyscyplinowany, skoncentrowany na tym, co najważniejsze, oddany sprawie młodzieży, podchodzący z otwartym sercem do tych ,którzy nie potrafią jeszcze tego docenić. Mając taki depozyt, nauczyciel potrafi przejść przez życie bez załamań, depresji, zniechęcenia i zawodu. Miarą etyki w wychowaniu jest odpowiedzialność za ucznia, za jego rozwój i dobro i w konsekwencji za jego dojrzałość. Najwyższą wartością nauczycielskiej etyki jest wiec dobro dziecka.

Do niedawna w polskich szkołach proces dydaktyczno-wychowawczy był mocno zachwiany na niekorzyść wychowania. Nauczanie, kształcenie umysłów dzieci a zaniedbywanie wychowania prowadziło do tego, iż szkołę opuszczały „kaleki psycliiczne”, ludzie o rozwiniętej lub wysoko rozwiniętej inteligencji, na ogół powierzchownej, ludzie ze względnie dużym zasobem informacji lecz jednocześnie mniej lub bardziej „płytcy”. Płytcy w tym sensie, iż nie było u nich należycie rozwijane poczucie icli człowieczeństwa, nie były w nich celowo rozwijane uczucia wyższe, nie było u nich rozwijana praca nad kształtowaniem samego siebie. Nie można w takicli przypadkach mówić, iż nauczycielowi zależało na dobni dziecka. Jego podopieczny zostawał przecież „okaleczony”, skrzywdzony może nie tyłe przez człowieka -nauczyciela, ale przez sam proces nauczania. Nauczyciel w takim przypadku był nieświadomym narzędziem bezdusznego procesu oświatowego. Ale dziś żyjemy w innych czasach, innych realiach polityczno-gospodarczych, a obecna polityka oświatowa podkreśla nadrzędną role dziecka i jego potrzeb psychicznych. Współczesna szkoła ma przede wszystkim wychowywać, a dopiero potem uczyć stąd tez olbrzymie znaczenie zawodu i postawy nauczyciela.

Nauczyciel powinien przede wszystkim wychowywać, nie być „maszyną” do nauczania. Zawód pedagoga winien być powołaniem. Powinno dobierać się do tej profesji ludzi o najlepszych cechach serca i umysłu, ludzi kochających młodzież i potrafiących dla nich poświęcić swoje życie. Dobro dziecka powinno być zasadą przewodnią tych wszystkich, którzy są odpowiedzialni za wychowanie dziecka i kierowanie nim. Norma ta stanowi istotę etyki nauczycielskiej i jej fundament.

Dziś często słyszymy o frustracji nauczycieli, agresywności, metodach niepedagogicznych w pracy. Czy jest to wina obecnej młodzieży pozbawionej ciekawych zainteresowań, pozostawionej samej sobie przez rodziców, skazanej na oglądanie agresji w mediach? W pewitym stopniu -na pewno. Ale większą winę ponosi społeczeństwo, w tym także nauczyciel-wychowawca. Osoby odpowiedzialne za dziecko, nawet jeśli nie są związane z nim więzami rodzinnymi, powinny dołożyć wszelkich starań, by zagwarantować młodemu pokoleniu odpowiednią do ich wieku rozrywkę, nawet kosztem „ wyrzeczeń”(finansowych również) osobistych i kraju. Człowiek z reguły jest dobry- trzeba być o tym przekonanym-ale dziś ,kiedy każdy goni za pieniądzem, luksusem, kiedy nierzadko młoda osoba nie ma z kim szczerze porozmawiać, kiedy obawia się gniewu, wyszydzenia i kpin z drugiej strony- broni się ucieczką. Tłumi w sobie dobro, a stara się zwrócić na siebie uwagę innych. Czym?-właściwie buntem przeciwko szkole, rodzinie, agresją, nałogami....trzeba długiej pracy, nie tylko nauczycieli, ażeby zmienić mentalność współczesnej młodzieży. Ale nauczyciele mają tu ogromne pole do popisu. Jeżeli w swojej pracy postawią sobie na pierwszym miejscu cel do którego dążą, dopiero później siebie wówczas są duże szanse, że przełamią bariery: nauczyciel-uczeń, osiągną stawiane cele bez porażki. Gdy stawiamy na pierwszym miejscu siebie, własne zadowolenie, własną przyjemność, każde niepowodzenie, nawet drobne, uderza w nas znacznie silniej niż wtedy, gdy stawiamy na pierwszym miejscu cel do którego dążymy. Nauczyciel będzie mógł zajść na drodze do swego wielkiego celu tak daleko, jak