6810

spodziewajś. Tradycyjne oczekiwanie ŚwiŚt, rocznicy urodzin, imienin, wspólnego rodzinnego wyjazdu na wakacje, okolicznościowych odwiedzin krewnych i znajomych mośe staŚ siś dla dziecka okazjś do doświadczenia nadziei i obietnicy. Bardzo waśnym elementem kaśdego wielkiego ŚwiŚta jest wigilia: oczekiwanie. ŚwiŚtowanie jest tym piśkniejsze, im gŚŚbiej i staranniej jest przygotowane poprzez oczekiwanie. Taki jest sens wigilii. Prawdziwe ŚwiŚtowanie wymaga czasu oczekiwania. Samo oczekiwanie jest rśwnieś ŚrŚdŚem prawdziwej radości. Oczekiwanie przygotowuje nas na ŚwiŚto i zakorzenia nas w nim.

Narzeczeni, mśodzi maŚŚonkowie zakśadajśc dom rodzinny winni wnieWi weś caśe bogactwo tradycji, ktśrś zabrali ze swoich domśw rodzinnych. Drobne pamiśtki rodzinne, fotografie, wspomnienia, sposśb prześywania ŚwiŚt BoŚego Narodzeni, Wielkanocy, imienin, rocznicy urodzin – wszystko to tworzy pewien klimat ciśgśości, historii i tradycji. Ojcostwo i macierzyśstwo jest zakorzenione w historii rodzinnej. WŚaŚnie te gŚŚbokie korzenie sprawiajś, iś mśodemu czśowiekowi Śatwiej jest odkryŚ swojŚ toŚsamoŚŚ, okreŚliŚ siebie, swoje miejsce w rodzinie, w spośecześstwie, w Kościele. Jeśeli zaś tradycje wyniesione z domu rodzinnego sś ubogie i skromne, mśodzi maŚŚonkowie – rodzice winni zatroszczyś siś o to, by je ubogaciś lub nawet stworzyś od nowa.

Tradycja tworzy rytm Śycia rodzinnego: codzienny, tygodniowy, miesiśczny, roczny, pokoleniowy. Stworzenie staśego rytmu Śycia rodzinnego, mimo szybkiego tempa naszej rzeczywistości, wymaga od rodzicśw Świadomego wysiśku. Budowanie tradycji nie polega na sztywnym narzuceniu wszystkim czśonkom rodziny zwyczajśw, ktśre rodzice wynieśli ze swoich domśw. Tradycja rodzinna winna byś Śywa. Winna teś byś pielśgnowana przez wszystkich czśonkśw rodziny. Rodzice, zwśaszcza zaś ojciec, proponujś pewne zwyczaje i formy, ale wszyscy czśonkowie rodziny wcielajŚ je w Śycie.

Dzieci stosunkowo Śatwo podporzśdkowujś siś rytmowi Śycia rodzinnego, jeśli istnieje emocjonalna wiś dzieci z rodzicami. Klimat wzajemnej akceptacji, ŚyczliwoŚci i spontaniczności sprawia, iś dzieci przyj mujś z zaufaniem sposśb Śycia, jaki proponujś im rodzice. Problem podtrzymania pewnej stabilności rytmu Śycia rodziny mośe okazaś siś trudny w okresie dojrzewania dzieci, kiedy sś one najbardziej nastawione na kontakty z rświeśnikami niś na zwiśzek z rodzinś. Jest to jednak sytuacja przejściowa. Wiśzi z rodzicami i rodześstwem oraz siśa tradycji mogś okazaś siś czynnikiem decydujścym o uczestnictwie w Śyciu rodzinnym.

3. Dobro wspślne jako wartoŚŚ wychowania.

Dobro wspślne polega na stworzeniu maksymalnych szans rozwoju jednostkom ludzkim przynaleśnym do rśnych spośeczności. Określa ono cel i zadania kaśdej spośeczności (ile jest odrśbnych celśw, tzn. dśbr wspślnych, tyle jest rodzaj Św spośeczności.

Dobro wspślne ma charakter zarśwno instrumentalny, jak i immanentny. Odpowiednie warunki Śycia spośecznego sprzyjajś wytwarzaniu wartości wspślnych, ktśrych nosicielami sś jednostki ludzkie. NajwaŚniejsze jest pośośenie akcentu na tzw. osobowe dobro wspślne. Ludzie ŚyjŚcy w odpowiednich warunkach spośecznych wytwarzajś wartości wspślne, dziśki czemu „peŚniej i szybciej” stajś siś ludśmi, osiśgajśc wśasnś doskonaŚoŚŚ.

Trzeba podkreśliś, Śe kaśde dobro wspślne zwiśzane jest z porzśdkiem celśw ugruntowanych w rozumnej naturze ludzkiej. Z uwagi na ten porzśdek celśw, majścych podstawś w rśnorakich zdolnościach i potrzebach natury ludzkiej, jednostki ludzkie uczestniczśc w spośecznej kooperacji, zespalajś siś wokś określonych zakresśw dśbr. W ten sposśb tworzś rśnorodne spośeczności (mniejsze i wiśksze, niedoskonaśe i doskonaśe, niesamowystarczalne i samowystarczalne). Wynika z tego, Śe jedne z nich mogś mniej, a inne bardziej przyczyniaś siś do peśnego rozwoju osoby ludzkiej. Przy ostatecznym ukierunkowaniu wszystkich rodząjśw dśbr wspślnych na osobś ludzkś wytwarza siś pewien porzśdek zaleśności dśbr wspślnych mniejszych spośeczności od dśbr wspślnych wiśkszych spośeczności.