7789

Gazu ziemnego, ldm³ oleju napędowego, 1,25 kg węgla lub odpowiada 9,4 kWh energii elektrycznej. Jest to energia odnawialna, przyjazna dla środowiska naturalnego, łatwo dostępna i po opanowaniu technologii jej produkcji może być energią tanią. Kraje trzeciego świata, które nie mają wystarczałnych zasobów ropy naftowej lub węgla i jednocześnie są zbyt biedne, aby paliwa te importować pokładają duże nadzieje w możliwości produkcji energii elektrycznej z biogazu.

Wybór technologii produkcji biogazu zależy od wielu czynników, a najważniejsze to: surowiec

ekonomiczna opłacalność.

Są dwie zasadnicze koncepcje zagospodarowania biogaz u. Pierwsza polega na spalaniu go w kotle w celu wyprodukowania energii cieplnej a druga na spalaniu biogazu w silniku wysokoprężnym napędzającym generator i wykorzystywaniu zarówno energii elektrycznej, jak i ciepła pochodzącego od silnika i spalin. Wybór koncepcji zależy od zapotrzebowania na ciepło technologiczne i socjalne (ogrzewanie pomieszczeń załogi ) oraz od odległości źródła biogazu od zakładów przemysłowych i osiedli mieszkaniowych, jako potencjalnych użytkowników energii cieplnej.

Istnieją 3 główne źródła uzyskiwania biogazu:

fermentacja osadu czynnego w komorach fermentacyjnych oczyszczalni ścieków, fermentacja organicznych odpadów przemysłowych i konsumpcyjnych na wysypisku, fermentacja obornika w indywidualnych gospodarstwach rolnych.

Indywidualne gospodarstwa rolne i duże gospodarstwa hodowlane są źródłem niewykorzystanego energetycznie biogazu, który w przypadku niekontrolowanej emisji może być szkodliwy dla środowiska naturalnego. Wytwarzany w tych gospodarstwach obornik ulega fermentacji, a biogaz przedostaje się do atmosfery i powoduje powstawanie efekty cieplarnianego. Kompostowane w sposób tradycyjny inne odpady roślinne takie jak: słoma, liście, łęty, itp. W podobny sposób pozbywają się w procesie fermentacji zawartego w nich węgla organicznego, który w postaci CO^ i CHj jest również tracony. Spalenie tych odpadów na polu jest jeszcze mniej korzystne. Tracona jest wtedy energia, do atmosfery są emitowane tlenki azotu, dioksyny i furany, wypalane są związki organiczne węgla, azotu, potasu i mikroelementów, które zapewniają właściwą porowatość i wodochłonność glebie a dodatkowo często wybuchają niekontrolowane pożary, które niszczą mikroflorę i faunę.

Fermentacja kontrolowana odpadów rolnych, obornika i zawartości szamb jest procesem czystym i bezwonnym. Prowadzi również do wytworzenia kompostu, ale dodatkowo uzyskuje się biogaz, którym można poprawić bilans energetyczny gospodarstwa rolnego.

Znanych jest kilka technologii uzyskiwania biogazu z obornika:

1. technologia Schmidta-Kggerglussa.

W tej technologii fermentacji poddaje się zawiesinę obornika , sieczki i rozdrobnionych odpadów organicznych w wodzie. Zawartość komory jest podgrzewana parą z kotła ogrzewanego biogazem. Ze 100 kg: obornika, suchej masy lub substancji organicznej uzyskuje się odpowiednio: 5,3; 27,2 lub 78,8 m³ biogazu. Zim³ komory fermentacyjnej można uzyskać 0,75 m³ biogazu na dobę. W metodzie tej kożuch tworzący się w komorze fermentacyjnej jest rozbijany, wymuszoną za pomocą pompy, cyrkulacją zawiesiny. Pompa przetłacza również osad do zbiornika bioszlamu, a następnie na pole. Metoda jest opłacalna w dużych gospodarstwach rolnych o dziennej produkcji biogazu od 100 do 300 m³.