7937

-Na szczeblu regionalnym(wojewódzkim) w oparciu o koncepcję polityki przestrzennego zagospodarowania kraju , opracowywane sąsmdia zagospodarowania przestrzennego województwa. Określają one uwarunkowania, cele i kierunki polityki przestrzennej państwa na tym obszarze

-Na szczeblu lokalnym powstajątzw. Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego

oraz lokalne programy rozwoju społeczno-gospodarczego realizowane przez władze samorządowe.

Wśród narzędzi operacyjnych można wymienić:

•normy powszechnie obowiązujące dotyczące np. sposobów użytkowania ziemi.

-narzędzia ekonomiczno-finansowe, czyli narzędzia o charakterze pośrednim, wprowadzane przy pomocy polityki monetarnej i fiskalnej, np. zwolnienia, ulgi podatkowe, ułatwienia w dostępie do kredytu, subwencje budżetowe.

-przedsięwzięcia gospodarcze organizowane i realizowane przez paiistwo lub jednostki samorządu terytorialnego. Należą do nich przede wszystkim inwestycje publiczne w infrastrukturze techniczno-ekonomicznej i społecznej oraz tworzenia stref przedsiębiorczości.

Działania bezpośrednie organów publicznych mają dotyczyć także tworzenia ułatwień dla przedsiębiorców w postaci odpowiedniego szkolnictwa zawodowego . organizowania kursów kwalifikacyjnych dla bezrobotnych , czy wspierania drobnej przedsiębiorczości przez tworzenie np. inkubatorów przedsiębiorczości.

Jednym z instrumentów przekształcenia struktur gospodarczych w regionach jest program rozwoju strukturalnego wybranych regionów STRUDER. Podstawowym instrumentem tego programu jest dotowanie oraz bezzwrotne finansowanie małych projektów infrastrukturalnych.

46.    Co to jest Komitet Społeczno- Ekonomiczny, jakie funkcje pełni?

Komitet Społeczno- Ekonomiczny jest organem doradczym Unii. Istnieje od 1957 roku.

Doradcy przebywają w Brukseli cztery lata - tyle trwa kadencja Komitetu. Mogą jednak być wybrani poraź drugi

W procesie decyzyjnym w Unii Komitet Ekonomiczno- Społeczny jest ubocznym organem doradczym Rady i Komisji. W pewnych przypadkach zarówno Rada jak i Komisja muszą zasięgać opinii KES. Są to m in. swobodny przepływ ludzi, swoboda osiedlania się, współpraca w kwestiach socjalnych, zagadnienia oświaty, ochrony zdrowia i praw konsumenta, a także ocłirona środowiska i rozwoju regionalnego, polityka zatrudnienia, ustawodawstwo społeczne i równouprawnietue płci.

W Amsterdamie zadecydowano, że docelowo z doradztwa KES korzystał będzie również Parlament Europejski. Członkowie KES zebrani są w trzech grupach: pracodawców, pracobiorców i przedstawicieli różnych środowisk. W dziewięciu wyspecjalizowanych sekcjach debatują o trendach w gospodarce, finansach, walucie, o ochronie środowiska, stosunkach zewnętrznych, kwestiach socjalnych, edukacji i kulturze, shiżbie zdrowia, rolnictwie i rybołówstwie, rozwoju regionalnym, handlu i przemyśle - słowem o wszystkim, co dzieje się w Unii.

Składa się z 222 osób - przedstawicieli wszystkich państw członkowskich Unii. Najliczniej reprezentowane są największe kraje UE: Włochy. Niemcy. Francuzi i Brytyjczycy - po 24. Hiszpanów jest 21. Po 12 doradców pochodzi z Austrii. Belgii. Grecji, Holandii. Portugalii i Szwecji, po 9 - z Danii, Finlandii i Irlandii. Najmniej jest Luksemburczyków - jedynie 6.

Kandydatów do Komitetu zgłaszają rządy europejskiej Pięaiastki. Następnie opinię o nich wydaje Komisja, po czym kandydatury zatwierdza Rada Europejska.

47.    Jakie perspektywy ma europejska polityka spójności?

Polityka spójności realizowana zarówno ze środków unijnych jak i poprzez politykę interregionabią krajów członkowskich winna być kontynuowana w przyszłości w zmodyfikowanej, kompleksowej formule uwzględiuającej aspekt)' prorozwojowe i innowacyjne, gdyż nie ma dla niej racjonalnej alternatywy. Winna ona stać się najogólniejszą polityką unijną o charakterze horyzontalnym integrującą wszystkie aspekty rozwojowe oraz europejskie polityki branżowe i problemowe, budując w ten sposób europejską wartość dodaną. Pojawiające się opinie o renacjonalizacji polityki spójności stoją w sprzeczności z jej główną ideą, albowiem biedniejsze kraje członkowskie nie stać na prowadzenie dużej i efektywnej polityki interregionalnej, co tym samym prowadziłoby to do pogłębienia polaryzacji rozwoju europejskich regionów.

Programowanie rozwoju europejskiej polityki spójności winno najpierw dotyczyć jej celów i priorytetów, a dopiero wtórnie dostosowania do nich odpowiediuch środków finansowych. Biorąc pod uwagę fakt. że do UE przystąpiło 12 nowych państw członkowskich o niskim poziomie rozwoju w stosunku do UE 15. środki na jej realizację nie tylko nie powinny być zmniejszone ale poważnie zwiększone.

Zasadne są również propozycje wprowadzenia wieloszczeblowego systemu zarządzania (multi-Ievel governance) we wdrażaniu polityki spójności, przyznanie preferencji dla efektywności wykorzystania jej środków, a nie dla tempa ich absotpcji, wzmocnienia ewaluacji typu on-going oraz zbudowania kompleksowego systemu wskaźników pomiaru rozwoju, który obok dotychczasowego PKB uwzględniać winien aspekty demograficzne, społeczne, edukacyjne, środowiskowo-ekologiczne, terytorialne i to w dhiższym horyzoncie czasowym.