106670

Leczenie żywieniowe polega na podaży energii, białka, elektrolitów, pierwiastków śladowych i witamin w płynach dożylnych lub w dietach przemysłowych podanych tym chorym, którzy nie mogą być żywieni w sposób naturalny, ze względu na charakter choroby podstawowej lub wtórne do choroby wyniszczenie.

Celem bezpośrednim leczenia żywieniowego jest utrzymanie lub poprawa stanu odżywienie.

Celem nadrzędnym jest wyleczenie, a w przypadku gdy leczenie żywieniowe jest podejmowane ze wskazań przewlekłych utrzymanie chorego przy życiu.

W leczeniu żywieniowym wykorzystuje się przewód pokarmowy lub drogę pozajelitową, a nierzadko obydwie drogi razem.

Przed rozpoczęciem leczenia żywieniowego należy dokładnie ocenić występujące u chorego wskazania i przeciwwskazania do zastosowania tego leczenia:

1. Żywienie dojelitowe jest wskazane u chorych, którzy nie mogą w wystarczającym zakresie odżywiać się drogą doustną.

2. Żywienie pozajelitowe jest wskazane u chorych, których nie można w wystarczającym zakresie odżywiać drogą przewodu pokarmowego.

3.    Chory lub opiekun prawny chorego musi być poinformowany o oczekiwanych wynikach leczenia, korzyściach i ryzyku związanym z prowadzeniem leczenia żywieniowego, a także wyrazić zgodę na zastosowane leczenie.

4.    Przed rozpoczęciem żywienia należy określić potrzeby żywieniowe chorego uwzględniając stan odżywienia, współistniejące choroby i aktywność ruchową, a u dzieci i młodzieży także zapotrzebowanie związane z rozwojem fizycznym.

Należy określić przewidywany czas i metodę odżywiania, a także bezpośrednie i odległe cele leczenia.