107107

W punkcie D wszystkie zasoby w gospodarce są przeznaczone na produkcję chleba.

W punkcie E wszystkie zasoby w gospodarce są przeznaczone na produkcję maszyn.

Załóżmy, że w danym państwie można produkować tylko 2 dobra chleb i maszyny (potrzebne do jego produkcji). Teoretycznie wszystkie zasoby będące w dyspozycji można skierować albo na produkcję chleba albo na maszyny. W I wypadku można też produkować oba te dobra równocześnie. Po połączeniu punktów A, B , C otrzymujemy tzw. krzywą transformacji zwaną też granicą możliwości produkcyjnych. Przemieszczając zasoby z produkcji chleba do produkcji maszyn lub odwrotnie dokonujemy swoistej transformacji jednego dobra w drugie (stąd nazwa krzywa transformacji).

Równocześnie krzywa ta, łączy punkty leżące na obrzeżu całej mapy punktów reprezentujących różne możliwe warianty wykorzystania zasobów gospodarczych (stąd granica możliwości produkcyjnych) znajdują się więc na niej tylko warianty ekonomicznie efektywne, gdyż są one względem siebie niejako konkurencyjne, ponieważ w każdym wypadku mniejsza ilość jednego dobra jest zrównoważona większą ilością drugiego dobra.

Np. przy przejściu z punktu A do punktu B zmniejszeniu produkcji chleba towarzyszy zwiększenie produkcji maszyn. W porównaniu więc z wariantem A wariant B podobnie jak inne warianty położone na krzywej. Jest więc efektywny.

Nie jest efektywny wariant F który oznacza mniejszą produkcję zarówno chleba jak i maszyn a tym samym niepełne wykorzystanie istniejących zasobów gospodarczych . Z kolei wariant G jest przy danych zasobach i danym poziomie wiedzy i techniki nieosiągalny.

Punktom F i G odpowiadają inne niż zaznaczone krzywe transformacji. Położenie bowiem krzywej transformacji zależy od zasobów oraz ich efektywności wykorzystania, która z kolei jest uzależniona od takich czynników jak : wiedza, umiejętności ludzi, dyscyplina pracy, poziom techniki produkcji.