107925

Inne czynniki posterioryzujące:

czynnik wzrostu fibroblastów kwas retinojowy

Oba też wydzielane przez tkanki organizatora.

Pozytywne czynniki, jeśli chodzi o wytworzenie strony przedniej zarodka:

insulinopodobny czynnik wzrostowy - wydzielany przez tkanki, które indukują różnicowanie w kierunku głowy.

Zróżnicowanie osi przodo - tylnej centralnego układu nerwowego, a także somitów będzie też związane ze zróżnicowaną ekspresją genów z grupy Hox.

Rozwój zarodków płazów i w ogóle rozwój tego typu ma cechy regulacyjne - czyli blastomer, zanim zostanie zdeterminowany może różnicować się w cokolwiek.

Rozwój regulacyjny:

Kiedyś dominowało przeświadczenie, że rozwój przebiega w sposób mozaikowy. Wydawało się, że informacja genetyczna jest tracona w miarę rozwoju zarodka. Nie wiedzieli jeszcze wtedy, że determinanty są cytoplazmatyczne, a nie jądrowe, że wszystko zależy od tego który rejon cytoplazmy jądro odziedziczy. Dominowało przekonanie, że komórki na siebie nie oddziałują.

Techniki klasycznej embriologii eksperymentalnej:

1.    uszkodzenie części zarodka i obserwacja rozwoju pozostałej części

2.    izolowanie zarodka i obserwacja co się z nim dzieje

3.    rekombinacja części zarodka

4.    transplantacja fragmentów zarodka od innego

Zaczęto to stosować w XIX wieku, aby potwierdzić hipotezę, że wszystkie organizmy rozwijają się jak żachwy - w modelu mozaikowym.

Doświadczenie, które potwierdziło (o dziwo) te przypuszczenia:

Zabito przy pomocy gorącej igły jeden z dwóch blastomerów żaby i drugi rozwijał się w „półzarodek”, który nawet przechodził połowiczną gastmlację, tworzyła się płyta nerwowa...

Potwierdziło to teorię Weismana (uogólniono ją trochę, że segregacja determinant zachodzi w ten sam sposób od początku)- zarodki już na stadium dwóch blastomerów dziedziczą różne determinanty.

Krył się jednak tam błąd metodyczny - bo zabicie blastomeru i pozostawienie tej martwej tkanki sygnalizowało temu drugiemu, że coś tam jednak jest i dlatego tworzyła się połówka zarodka.