108701

TEMAT: Układy teleskopowe.

1. OPIS TEORETYCZNY.

Dwa układy optyczne umieszczone na wspólnej osi tak, że ognisko obrazowe pierwszego układu pokrywa się z ogniskiem przedmiotowym drugiego, są układem bezogniskowym czydi teleskopowym. Wiązka promieni równoległych do osi optycznej po przejściu przez taki układ powstaje wiązką równoległą. Realizacją układów teleskopowych są lunety służące do oglądania bardzo odległych przedmiotów. Oczywiście w przypadku obserwacji przedmiotów z małych odległości wewnętrzne ogniska obu układów optycznych lunety nie pokrywają się i teleskopowość takiego układu jest naruszona. Ze względu na ograniczoną przestrzeń, jaka jest do dyspozycji w pracowni, lunę ty będzie my badać przede wszystkim dla skończonych odległości przedmiotów.

Rozróżniamy dwa rasa dnicze typy lunę t:

■    astronomiczną, zwaną lunetą Ke plera,

■    ziemską luneta Galileusza.

Luneta Galileusza składa się z dwóch układów »czewek: skupiającego obiektywu i rozpraszającego okular. Daje ona ostatecznie obraz prosty, więc nadaje się do obserwacji przedmiotów znajdujących się na ziemi. Luneta ziemska ma małą długość i ze względu na abberację układu optycznego daje niewielkie powiększenie, najwyżej sześciokrotne. Układy Galileusza stosuje siępczede wszystkim w najprostszych lometirach teatralnych.

Luneta Keplera składa się z dwóch skupiających układów soczewek: obiektywu i okularu. Obiektyw wytwarza w swej obrazowej płaszczyźnie ognisko v*j rzeczywisty obraz bardzo odległego przedmiotu. Cforaz ten jest przedmiotem dla okularu, który następnie odwzorowuje go w nieskończoności. Luneta Keplera jest lunetą astronomiczną, ponieważ daje ostatecznie obrazy odwrócone, a podczas obserwacji ciał niebieskich nie stanowi to prze szkody.

Itys. i Szerokość wiązek wchodzących i wychodzących z lunety