108679

TEMAT: BADANIE WYMUSZONEJ AKTYWNOŚCI OPTYCZNEJ.

1. OPIS TEORETYCZNY.

W 1845 r. Michael Faraday zaobserwował, że płaszczyzna polaryzacji światła, które przechodzi przez próbkę szkła typu flint, umieszczoną w polu magnetycznym, ulega skręceniu. Kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji dc jest proporcjonalny do indukcji magnetycznej B i do drogi światła w polu magnetycznym d:

dc = VB d

gdzie V - stała Vendeta.

Powyższy wzór jest duszny w przypadku, gdy światło biegnie w kierunku równoległym do wektora indukcji B.

Zjawisko skręcenia płaszczyzny polaryzacji w polu magnetycznym nazywamy zjawiskiem Faradaya albo sztuczną (wymuszoną) aktywnością optyczną. Zjawisko Faradija występuje w ciałach stałych, cieczach i gazach. Zwykle wartość stałej Verdeta jest niewielka. Dużą wartość stałej V mają substancje o dużej dyspersji, np. niektóre gatunki szkieł i niektóre ciecze. Bardzo duże skręcenie płaszczyzny polaryzacji obserwuje się w cienkich warstwach metali ferromagnetycznych.

Różne substancje skręcają płaszczyznę polaryzacji w różnym kierunku. Substancjami prawro skrętnymi nazywamy te substancje, które skręcają płaszczyznę polaryzacji zgodnie z ruchem wskazówek zegara w stosunku do obserwatora, patrzącego wrcdłuż wre która B w kierunku źródła śwriatła. Natomiast substancje, które skręcają płaszczyznę polaryzacji w kierunku przeciwmym, nazywamy substancjami lewroskrętnymi. Gdy wńęc śwdatło przechodzi przez ośrodek dwrukrotnie, kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji podwaja się. Cecha ta odróżnia zjawisko Faradaya od raturalnej aktywmo k i optyczne j.

2. PRZEBIEG ĆWICZENIA.

• Wyznaczanie stałej Verdeta dla dwóch próbek ze szkła SF - 3 i SF -10 ■ Wyznaczanie stosunku e/melektronu.