109568

RYSUNEK 2:

-    sił biernych, którymi są mobilizowane na powierzchni AB siły oporu tarcia gruntu I=(o,T) oraz siła normalna N w elemencie wzmacniającym; nie są to siły znane a priori, muszą one spełniać przyjęte kryteria wytrzymałościowe.

Aby klin o objętości V był w równowadze wystarczy, aby na granicy AB wystąpiły równomiernie rozłożone siły bierne równoważące działanie sił aktywnych. W szczególności moment wypadkowy sił aktywnych i moment wynikający z sił biernych M_los (liczone względem Q ale ze znakami przeciwnymi) muszą być równe. Ponieważ sity bierne są ograniczone warunkami wytrzymałościowymi, M„* reprezentuje Mm**. Zależność rv=M„*/Mak, sprawdza następujące stany:

Tv<l - nie jest zapewniona równowaga globalna klina objętości V; r_v>=l - może być zapewniona równowaga globalna klina objętości V.

Jeśli r stanowi minimum r_v gdy zmienia się objętość V to przy: r<1 konstrukcja nie jest stateczna; co najmniej dla jednego klina o objętości V

równowaga graniczna nie jest zapewniona; r>l konstrukcja jest stateczna, spełnione są momentowe warunki wszystkich

rozważanych objętości.

Objętość klina odłamu dla którego r_v osiąga wartość minimum to objętość krytyczna, r nosi nazwę współczynnika ufności i jest miarą bezpieczeństwa (gdy 0=1) lub zagrożenia (gdy r<l) konstrukcji. W zasadzie jakość informacji dostarczona przez r może być uściślana na dwa sposoby:

-    spełniając warunki równowagi globalnej każdego klina odłamu nie tylko w momentach ale również w składowych sił;

-    równoważąc inne niż ograniczone lukiem spirali logarytmicznej objętości krytyczne. PORÓWNANIE Z INNYMI METODAMI

Podstawową zaletą jest możliwość obliczenia maksymalnego momentu biernego bez konieczności określania rozkładu sił biernych wzdłuż linii poślizgu. Metody najczęściej stosowane (Felleniusa, Bishopa, Spencera, perturbacji itd.) analizują stateczność pewnej objętości gruntu poddanego działaniu sił czynnych (zsuwających) i sił biernych (utrzymujących).

Zasadniczo metody te mogą różnić się jedynie:

-    opisem linii poślizgu(koło, linia łamana itd.);

-    sposobem wyznaczenia maksymalnych momentów lub sił utrzymujących.