112362

Druga armia świata 22 września odpowiedzialny za rosyjski sektor siłowy wicepremier Siergiej Iwanow potwierdził, źe na zakup uzbrojenia w ramach nowego programu na lata 2011 - 2020 Rosja wyda co najmniej 710 mld dolarów (22 - 22,5 biliona rubli), a gros tej kwoty przypadnie Ministerstwu Obrony FR. Uwzględniając parytet siły nabywczej, kwota ta odpowiada ponad 2 bilionom dolarów wydanych przez Stany Zjednoczone!

Realizacja nowego programu zbrojeń będzie miała znaczące konsekwencje nie tylko dla Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej, które najprawdopodobniej ugruntują swój status drugiej - po amerykańskiej -armii świata, lecz przede wszystkim dla państwa rosyjskiego w wymiarze społecznym i ekonomicznym.

Rosyjskie zbrojenia to gigantyczne przedsięwzięcie z zakresu polityki społecznej zmierzające do utrzymania miejsc pracy: zakładów przemysłu zbrojeniowego i ich kooperantów, a w konsekwencji istniejącej struktury społeczno#<\!->geograficznej Rosji. Z drugiej strony - stymulując popyt na produkty oparte na wysokich technologiach, należy je traktować jako program modernizacji całej rosyjskiej gospodarki, w pierwszym rzędzie przemysłu ciężkiego, pozwalające Rosji przynajmniej częściowo uniezależnić się od eksportu surowców. Koszt uboczny wydaje się jeden - postępująca militaryzacja Rosji.

Realizacja potrzeb armii stanowi jeden z istotnych elementów obserwowanego już od kilku lat zbliżenia Rosji z wybranymi krajami Unii Europejskiej. Tymi, które dysponują odpowiednimi technologiami. Samodzielnie Rosja miała problem z ich pozyskaniem. Teraz się to zmieniło i w miarę pozyskiwania technologie te są natychmiast absorbowane przez rosyjski przemysł zbrojeniowy.

W tym zbliżeniu prym wiodą koncerny francuskie, nie do przecenienia jest też wsparcie technologiczne udzielane Rosji przez Niemcy i \Mochy. Obecnie - gdy współpraca jest już faktem powszechnie znanym - prawdopodobnie obserwujemy jej końcowe stadium. Europa niewiele jest już w stanie zaoferować Rosji, a symbolem tego są wlokące się negocjacje na temat zakupu dla rosyjskiej floty francuskich okrętów typu Mistral. To, co tak naprawdę interesuje Rosjan, to nie jest francuska "skorupa", ale wykorzystane na niej technologie amerykańskie. A źe od Amerykanów Rosja (i nie tylko) najnowszych technologii wojskowych prędko nie dostanie, szuka pośredników.

Rosjanie nie ograniczają się więc do Europy. Pierwszoplanową rolę odgrywa współpraca z Izraelem. Rosyjski import na rzecz modernizacji to nie import idei, ale przede wszystkim (o ile nie wyłącznie) technologii.

Stan wcale nie katastrofalny

Zasadne jawi się pytanie, jak to się dzieje, że zbrojąca się - nierzadko agresywna względem swoich najbliższych sąsiadów - Rosja jest w stanie pozyskać od Zachodu technologie wojskowe? Postrzeganie Rosji przez państwa starej Unii jako rynku zbytu dla własnych towarów - niezależnie od ich przeznaczenia - nie tłumaczy wszystkiego.

Nie wchodząc w strategiczne priorytety Francji czy Niemiec, warto zwrócić uwagę na olbrzymią pracę organiczną, jaką wykonuje Rosja, starając się stworzyć na Zachodzie przychylną sobie atmosferę, a przynajmniej zdemontować obraz swego państwa jako potencjalnego zagrożenia. Szczególną rolę odgrywają tu liczni tzw. niezależni rosyjscy eksperci wojskowi, niezmiennie krytykujący kierownictwo resortu obrony i podtrzymujący (dokąd się dało) tezę o rzekomo katastrofalnym stanie armii rosyjskiej. Niewielu jednak zastanawia się nad tym, jak to się dzieje, że w państwie ograniczającym wolność słowa, w którym resorty siłowe uważane są za wszechwładne, mają oni pełną swobodę głoszenia powyższych tez i propagowania ich na zewnątrz.