112384

część cywilizacji europejskiej będą stanowić państwa, narody które przez dziesiątki lat stanowiły opozycję dla europejskiej cywilizacji,

O ile włączenie NRD do wspólnot europejskiej było zrozumiałe i nie budziło większych kontrowersji, otyłe rozszerzenie NATO na wschodnią część kontynentu początkowo nie było chwalone. Polska była jednym z pierwszych państw które uznały, że lepiej mieć Zjednoczone Niemcy w strukturach, a wiec w całości w sojuszu północnoatlantyckim, niż by miały się one stać państwem neutralnym. Takie jednoznaczne stanowisko zajął premier Tadeusz Mazowiecki w rozmowie z pierwszej swojej wizyty w USA z prezydentem Bushem 30 marca 1990 r.

W tym miejscu należy się doszukiwać źródeł sojuszu między USA a Polską, który po 89 się ukształtował. W latach 90 i na początku XX w Stany Zjednoczone i Polska ze sobą współdziałały. USA chciały budować ten nowy porządek europejski, chciały je postawić na trwałych podstawach takich jak instytucje europejskie, wspólnoty czy NATO, a dla Polski ta misja była korzystna bo przewidywała włączenie Polski w obręb tych klubów. Zjednoczenie się państw niemieckich rozpoczynało okres kształtowania się ładu europejskiego i w czasie tego procesu rozstrzygały się sprawy kluczowe dla polskich interesów takie jak np. czy w nowym porządku europejskim obecność wojsk amerykańskich na kontynencie europejskim będzie w dalszym ciągu potrzebna mimo, że okres zimnej wojny został zakończony. Rozstrzygały się również losy instytucji największych mocarstw świata. Czy sojusz północnoatlantycki będzie dalej potrzebny, skoro nie ma bloku wschodniego, zagrożenia sowieckiego? Polska na te pytania próbowała odpowiadać pozytywnie -w sensie że Polskie elity polityczne uważały, że obecność wojsk amerykańskich na kontynencie europejskim Jest gwarantem bezpieczeństwa. Kolejne pytanie to czy jeśli sojusz północnoatlantycki ma trwać to jaka jest jego nowa misja ?

Polska powiedziała, że sojusz północnoatlantycki powinien się stać jednym z fundamentów nowego porządku europejskiego poprzez swoją otwartość, że państwa byłego bloku wschodniego powinny uzyskać możliwość wstąpienia do sojuszu. Polska miała oprócz celów strategicznych, cele długoterminowe - mało kto wierzył, że postęp dokonany przez państwa byłego bloku wschodniego będzie tak szybki, że w ciągu kilkunastu lat osiągną one taki poziom aby móc wstąpić do UE. Z punktu naszego jedną z ważniejszych rzeczy było utwierdzenie granicy Zjednoczonych Niemiec z Polską oraz także długofalowe ułożenie stosunków z Niemcami, wciąż silnie obciążonych pamięcią o napaści na Polskę w 1939 r.

Dzięki temu że posiadaliśmy tą wspólną granicę (paradoks), dzięki temu, iż był pewien problem do którego rozwiązania Polska mogła się przyczynić, to polityczne znaczenie Polski w polityce mn się zwiększało. Gdyby polska np. ze względu na swoje obawy zgłosiła sprzeciw wobec zjednoczenia Niemiec, to ono by się i tak dokonało, ale koszty polityczne które Niemcy musieliby ponieść byłyby większe, i znacznie trudniej byłoby sobie potem ułożyć stosunki z Niemcami wówczas kiedy Polska stałaby na przeszkodzie zjednoczenia.

Polska była ważnym elementem kształtowania się nowego porządku europejskiego, co sprawiało, że odgrywała większą rolę w kształtowaniu tego porządku niż wiele państw lepiej usytuowanych wówczas w systemie światowym. Włosi I Holendrzy usłyszeli 13 lutego 1989 w Ottawie od Niemieckiego ministra spraw zagranicznych Genschera -,,w sprawie zjednoczenia Niemiec nie macie nic do powiedzenia"

Podczas tej samej konferencji Polska została zaproszona do udziału w rozmowach 2+4 czyli 2 państwa niemieckie i 4 mocarstwa: FR, WB, USA i ZSRR w zakresie tzw. zewnętrznych aspektów zjednoczenia Niemiec. Jest to paradoks sytuacji mn. Mamy jakieś karty dzięki którym mamy więcej do powiedzenia od Włochów i Holendrów.