114255

Parmelides z Elei

-    540 - 470 p.n.e

-    szkoła eleacka

-    „nic się nie zmienia” - ojciec metafizyki, skupiał się na specjalnym wyrazie ludzkiego myślenia

-    „Byt jest a niebytu nic ma”. Byt musi być nieruchomy, bo jeśli mówimy, że czegoś nie ma, to nie ma tego tutaj, ale jest gdzie indziej. Dopóki istniejemy, nie możemy być sędziami bytu, bo stoimy bo jego stronie (tego co jest). Niebyt jest przed nami zasłonięty dopóty, dopóki my sami jesteśmy. Nie da się zbadać tego, czego nei ma. Możemy nie istnieć, nasze życie przecież nie jest wieczne, żyjemy dzięki temu, że nie zbadamy niebytu (koszmar senny).

-    „Byt i myśl są tym samym.” To co występuje w takiej a nie innej postaci, udostępnia się nam, bo myślimy. Myślenie też powinno być nieruchome, ale ono dzieli się, przynajmniej na myśli. Myślenie jest tym, co sprawia, że istniejemy, jest dyskursywne (myślenie o czymś). Mówiąc o myśleniu, Elejczycy mówią o myśleniu bezprzedmiotowym - myślenie o czymś jest niemyśleniem o czymś innym. Myślenie o niczym przybliża nas do tego, czego nie ma. Jest to jedyny sposób afirmacji bytu.

-    Nie wyobrażamy sobie siebie jako nieistniejących, bo istniejemy. Nudzić się to znaczy, że nic nie jest w stanie zwrócić czyjejś uwagi. To prowadzi do lęku (śmiertelna nuda), bo ona przybliża nas do tego, czego nie ma. Ona nas przeraża, bo jest niczym. Dopada nas w taki sposób, że jesteśmy bezbronni. Nasza wina dotyczy tego, że w ogóle istniejemy. Np. po wypadku jesteśmy w szoku, bo wyobrażamy sobie, że mogliśmy po prostu przestać istnieć.

To może spotkać każdego człowieka, nie tylko ludzi wokół, ale także nas samych. Ci „wrażliwsi” cierpią, bo widza to, czego zwykli ludzie nie widzą. Z jednej strony możemy uciec od prawdy, że kiedyś znikniemy, ale wtedy budujemy nasze życie na nieprawdzie. Drugie wyjście to życie przygotowujące do śmierci - nieznanie zwykłych ludzkich priorytetów za ważne. Kształcenie dostarcza nam wiedzy, jest obcowaniem z doświadczeniem, bo różnych rzeczy możemy doświadczyć tylko my sami.

-    Cechy wspólne:

*    próba harmonizacji, doświadczenie antołogiczności,

*    dwa wyjścia i oba złe:

>    budowanie paradoksalnych teorii - np. że nich jest złudzeniem (Zenon z Elei), że Achilles nigdy nie dogoni żółwia, że nich to mniemanie, byli w stanie dowieść wszystko,

>    nic nie istnieje, bo gdyby coś istniało nie mogłoby być poznane, gdyby mogło być poznane i tak nie moglibyśmy nikomu o tym powiedzieć.