114516

Stanisław Wielgus, z drugiej - tak „postępowi" jak abp Józef Życiński, termin „postmodema" zdaje się najlepiej opisywać i oddawać to, co określamy

jako współczesność. Zarazem - tak jak złożona i chaotyczna jest współczesność,

tak samo możemy powiedzieć o postmodernizmie. Często - zauważa Ignacy

Bokwa - nie rozumie się „postmoderny" Nie jest ona bowiem rodzajem epoki

następującej po nowoczesności. Postmoderna nie jest rodzajem epoki następującej po nowoczesności, jest ona za to ponownym podjęciem pryncypiów nowoczesności po to aby je twórczo przeistoczyć, niektóre elementy wykluczyć a niektóre rozwinąć (Ignacy Bokwa). Tak, z jednej strony wielki postęp,

przede wszystkim w naukach matematyczno-przyrodniczych, w komunikacji, w

medycynie, w pomocy społecznej... Z drugiej strony albo postęp ten w ogóle nie

dotyczy ludzi w krótkiej przestrzeni ich życia albo niesie on ze sobą demokrację bez solidarności, ekonomię bez etyki i ekologii, masowe bezrobocie, wyścig zbrojeń, rozwój technologii przy entropii energii ducha.

Inaczej mówiąc, nie ma wątpliwości, że postęp techniczny i naukowy czyni

naszą egzystencję sprawniejszą, mniej narażoną na cierpienia fizyczne, bardziej

godną człowieka, powraca jednak pytanie, czy w kontekście tego postępu stajemy się

duchowo dojrzalsi, bardziej odpowiedzialni i otwarci na drugich. Z tych wątpliwości i pytań zrodziła się nie tylko chrześcijańska krytyka nowożytności,

ale także postmodernizm. Czym on jest? Postmodernizm wyraża się utratą wiary w instrumentalny rozum i

możliwość uchwycenia sensu historii oraz brakiem zaufania do ideologii (tzw. wielkie teksty), systemów intelektualnych, politycznych, ekonomicznych i edukacyjnych. Postmodernizm jest zatem nie tylko pojęciem filozoficznym, lecz także pojęciem opisującym ludzkie postawy,

zachowania, wzory myślenia, poglądy na sztukę, politykę i religię. Postmoderna w sztuce

Sztuka dochodzi w postmodemie do wielkiego znaczenia - jeśli wszystko jest grą, wszystko może też być sztuką (tout estart...), dla której

charakterystyczne jest - według Kennetha Gergena - „zmącenie gatunków”