115014

Decyzje te zaowocowały powierzeniem misji specjalnego sprawozdawcy Komisji Praw Człowieka ONZ Tadeuszowi Mazowieckiemu.

Czas wojny wykorzystały też bandy przestępcze, które paraliżowały życie ludności np. sprzedając żywność po wygórowanych cenach oblężonym przez oblegających.

26 - 27 VIII zwołano w Londynie spotkania, na którym powołano stalą konferencję pokojową z siedzibą w Genewie, która to w październiku przygotowała Plan Vance'a-Owena, zakładający podział BIH na 7-10 okręgów autonomicznych, a także szereg innych założeń.

14 IX państwa EWG wysunęły koncepcję utworzenia nad Bośnią i Hercegowiną strefy zakazanej dla lotów bojowych, co zostało 9 X przyjęte w formie Rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ. 16 XI sankcje zastosowane poprzednio na Serbię zostały rozciągnięte na wszystkie republiki byłej Jugosławii. Czy jednak tak dokładnie pilnowano ich przestrzegania powiem za chwilę.

Na mocy rezolucji 836 4 czerwca 1993 RB ONZ zdecydowała o utworzeniu na terenie Bośni 6 muzułmańskich stref bezpieczeństwa (Sarajewo, Bihać, Srebrenica, Gorażde, Tuzla, Zepa). Zachód miai opory przed wystaniem tam żołnierzy, zatem swoją pomoc zaoferowała organizacja konferencji islamskiej, motywując to chęcią osłony swoich współwyznawców.

Interwencja Wysokiego Komisarza ONZ do spraw Uchodźców doprowadziło do podpisania przez przywódców Bośni i Hercegowiny 6 punktowej deklaracji 18 XI 1993, która zobowiązywała ich do do umożliwienia udzielania pomocy humanitarnej ludności cywilnej. Wzmocniono to porozumieniem genewskim Rady Europejskiej z prezydentami Serbii, Chorwacji i Czarnogóry oraz przywódcami stron konfliktu w Bośni i Hercegowinie (29 XI).

Szczyt brukselski ONZ (111 1994) wyrazi) gotowość przeprowadzenia uderzeń z powietrza, by chronić Sarajewo, stref bezpieczeństwa i inne zagrożone obszary w Bośni I Hercegowinie.

Uderzenia z powietrza doprowadziły do masakry 5 II 1994 na targowisku sarajewskim.

9 II ONZ wystosowała na podstawie wspomnianej rezolucji, do Serbów bośniackich ultimatum, gdzie zagroziła atakami lotniczymi na ich pozycje, jeśli nie wycofają w ciągu 10 dni z terenów wokół Sarajewa ciężkiego uzbrojenia na odległość co najmniej 20 km. Bośniaccy Serbowie zgodzili się oddać ciężką broń pod kontrolę ONZ (co było pomysłem Jelcyna).

20 II Prezydenci USA i Rosji stwierdzili, że w obecnej sytuacji i aktualnych warunkach ataki lotnicze nie są już celowe.

26 II w Waszyngtonie rozpoczęły się rozmowy między Muzułmanami i Chorwatami z Bośni na temat utworzenia unii chorwacko-muzutmańskiej. Ostateczne porozumienie podpisane przez premiera BiH i ministra spraw zagranicznych Chorwacji Matę Granicia w dniu 1 III.

- dotyczyto ono utworzenia kantonów muzułmańskich i chorwackich z lokalną autonomią i współdziałających w sojuszu pod kierownictwem rządu w Sarajewie. Decyzja z 20 II nie przeszkodziła 2 amerykańskim F-16 zestrzelić 4 samolotów serbskich, które 28 II naruszyły strefę zakazu lotów.

1 III Radovan Karadzić, przywódca Serbów bośniackich zaproponował ustępstwa -zgodzi się na ustępstwa terytorialne (z kontrolowanych przez jego armię i naród 72% do 54%), ale warunkiem jest zgoda na utworzenie własnego państwa.

Z dniem 18 III podpisano porozumienia, które powołały do życia federację chorwacko-muzulmańską w Bośni, a także określity zasady połączenia jej w luźną konfederację z Chorwacją. Zgodnie z tymi porozumieniami, oraz porozumieniami wiedeńskimi, 31 maja wybrano władze parlamentu w Sarajewie i dokonano podziału ministerstw Federacji Muzułmańsko-Chorwackiej.

Pod koniec czerwca grupa kontaktowa (Francja, USA, Rosja, WB, Niemcy, reprezentanci UE I ONZ) przygotowała w Brukseli plan podziału BiH zakładający przyznanie 49% dla Serbów i 51% dla federacji muzułmańsko-chorwackiej.

Jesienią władze w Sarajewie i Zagrzebiu zdecydowały o podjęciu ofensywy przeciw Serbom bośniackim, aby odebrać im terytoria przyznane w tymże planie pokojowym