115691

Czasem bakteriami siarkowymi nazywane są wszystkie bakterie (i archeany) wykorzystujące siarkę w swoim metabolizmie, także ją redukujące.

Wydziela sie następujące grupy:

bezbarwne bakterie siarkowe — jako donor elektronów w oddycliamu wykorzystują siarkę na niskim stopniu utlenienia (związaną w siarkowodorze lub siarczkach). Siarka ta utleniana jest wówczas do postaci siarki cząsteczkowej lub siarczanów. Ponieważ jednym z produktów może być kwas siarkowy(VI), mogą wykazywać właściwości acydofilne. Utleniaczem może być tlen, więc bakterie te są aerobami. Utlenianie siarki (a nie promicniow^ranie słoneczne) jest źródłem energii, więc są chemotrofami. Donor elektronów jest nieorganiczny, więc są litotrofami. Korzystają z nieorganicznego źródła węgla, więc są autotrofami. Zatem kombinację icłi strategii metabolicznych można określić jako tlenową chemolitoautotrofią. Przykładem bezbarwnych bakterii siarkowych jest Tluobacillus, podobny typ metabolizmu mają też niektóre archeany, jak Sułfołobus. siarkowe bakterie purpurowe - jako donor elektronów wykorzystują siarkę w postaci siarczków, siarki rodzimej, tiosiarczanów (litotrofy) lub organicznej (organotrofy). Są ścisłymi beztlenowcami, źródłem energii jest światło (fototrofy), a źródłem węgla C02 (autotrofy). Przeprowadzają więc beztlenową fotosyntezę). Warunki umożliwiające taką kombinację występują w głębszych strefach jezior, słonych bagnach, źródłach siarkowych (także gorących), matach bakteryjnych. Bakterie te tworzą układy ekologiczne z organizmami redukującymi siarczany. Przykładami purpurowych bakterii siarkowych są: Ectotliiorhodospira, Chromatium, Thiocapsa. Lamprocystis, Thiodyctyon.

siarkowe bakterie zielone — od bakterii purpurowych różnią się pizede wszystkim barwnikami fotosyntetycznymi, a przez to zakresem wykorzystywanego w fotosyntezie światła i głębokością występowania w wodach. Bakterie zielone mogą występować w- miejscach mniej naświetlonych. Ich przykładami są: Chlorobium lub Pelodictyon.