118643

Źródło: opracowanie własne na podstawie http://www.ecb.int/press/pr/date/2010/html/prl00913.en.html

Innym przykładem odmienności struktury rodzajowej bezgotówkowych form zapłaty mogą być trzy największe kraje Unii - Niemcy, Francja i Wielka Brytania. We Francji częściej niż w innych krajach UE używa się czeków, które są w niewielkim stopniu wykorzystywane w Niemczech. Niemcy za to szeroko wykorzystują polecenie zapłaty - jego udział w rozliczeniach bezgotówkowych jest tam dwa razy wyższy niż średnio w UE. Z kolei w Wielkiej Brytanii najbardziej rozpowszechnionym instrumentem w obrocie bezgotówkowym są karty płatnicze, zaś pozostałe formy płatności (czeki, polecenie przelewu i polecenie zapłaty) są stosowane rzadziej, a ich udział kształtuje się na podobnym poziomie.

Zróżnicowaniu struktury rodzajowej instrumentów płatniczych towarzyszą odmienności dotyczące regulacji prawnych, przebiegu płatności oraz standardów technicznych wykorzystywanych w rozliczeniach (dotyczących np. formatów wymiany danych). Są one dostosowane do specyfiki rynków krajowych i w ich obrębie zapewniają na ogół szybką, tanią i bezpieczną realizację płatności detalicznych, jednak nie pozwalają na taką samą realizację płatności transgranicznych. W poszczególnych krajach UE działają także różne systemy płatności, w tym rozliczeń i rozrachunku płatności detalicznych. Według danych EBC w 2009 r. w 27 krajach UE zamieszkiwanych przez 500 milionową populację funkcjonowały 44 systemy rozliczeń i rozrachunku płatności detalicznych (połowa z nich była zlokalizowana w strefie euro), które przetworzyły 38 mld transakcji o łącznej wartości 26,4 tryliona euro. Największy udział w procesie przetwarzania płatności detalicznych w euro miał francuski SIT/CORE (47% wolumenu płatności), zaś w płatności detalicznych realizowanych w innych walutach brytyjski Bacs (52% wolumenu płatności).

Bardzo zróżnicowana jest także stosowana przez banki polityka cenowa dotycząca różnych usług płatniczych tj. transakcji gotówkowych, płatności bezgotówkowych realizowanych w sposób tradycyjny oraz płatności elektronicznych. W wielu krajach banki nie zachęcają klientów do korzystania z najbardziej efektywnych form zapłaty. Przykładowo w Holandii w 2005 r. banki pobierały takie same opłaty za zlecenia „papierowe" i płatności