121525

W fazie rozkwitu następuje dynamiczny wzrost wielkości ekonomicznych w zwolnionym tempie. Występuje tu zróżnicowana dynamika poszczególnych wielkości. W fazie tej pojawia się górny punkt zwrotny. Odległość między górnym a dolnym punktem zwrotnym nazywamy fazą cyklu koniunkturalnego, która określa wielkość amplitudy wahań cyklu.

Ten rodzaj cyklu był charakterystyczny dla okresu XIX wieku, aż do wybuchu I wojny światowej. Największe załamanie produkcji rzędu 5 - 15 % nastąpiło w Wielkiej Brytanii i Francji. Cechą tego cyklu było to, że miał on charakter krótkookresowy i cykl powtarzał się co kilka lat, a na przełomie lat 50 XIX wieku cykl ten przybrał charakter regularny i odbywał się co 10 lat.

Cechą cykli w okresie przedwojennym był spadek cen, tzn. tendencje deflacyjne. Natomiast po II wojnie światowej cykle koniunkturalne cechowały się tendencjami inflacyjnymi.

We współczesnej literaturze wyróżnia się tylko dwie fazy cykli koniunkturalnych:

1)    fazę rozkwitu ( wzrostu )

2)    fazę depresji ( spadku )

Podział ten wiąże się ze zmianami w gospodarce światowej po II wojnie światowej, tzn.: z jednej strony nastąpił wzrost procesów monopolizacji, a z drugiej strony nastąpił wzrost interwencjonizmu państwowego.

Ważne jest to, że cykle koniunkturalne po II wojnie światowej nie miały tak gwałtownego charakteru jak na przykład w okresie wielkiego kryzysu gospodarczego lat 1929 - 33. Od tego momentu zaczęły pojawiać się teorie tłumaczące przyczyny cykli oparte o poglądy Keynesa, który upatrywał przyczyn kryzysu po stronie popytowej. Teoria ta przetrwała aż do okresu lat 70 i 80. Momentem przełomowym był rok 1973, kiedy to zaczęto używać określenia, że skończył się złoty okres rozwoju związany z:

1)    zawieszeniem wymienialności dolara na złoto

2)    destabilizacją kursów walutowych, a szczególnie kursu dolara

W późniejszych czasach w odniesieniu do słabych walut europejskich (frank Francuski, lir Włoski) poszerzono granicę wahań z poziomu ± 2,25 % do ± 6 %, a w 1993 roku rozszerzono ją nawet do ± 15 % w odniesieniu do krajów Unii Europejskiej.

Od 1973 roku zaczęły się rozwijać koncepcje tłumaczące kryzys gospodarczy, stąd też najnowsze tłumaczenia cykli koniunkturalnych oparte są o czynniki popytowe i podażowe.

Badając cykle koniunkturalne zaobserwowano, że różnią się one długością trwania i w zależności od okresu trwania wyróżniono cykle:

1)    Kitchina - trwały około 3,5 roku i zostały opracowane na podstawie danych statystycznych USA

2)    Juglara - trwały 8-10 lat i były określane mianem cykli średnich. Juglar stwierdził, że załamanie gospodarcze następuje po ok. 8-10 latach.