45294

powinien identyfikować osoby, przedmioty oraz czas i miejsce czyli kto, co, gdzie, kiedy?

GATUNKI PUBLICYSTYCZNE:

•    Publicystyka w sposób profesjonalny wykorzystuje naturalne skłonności ludzi do formułowania sądów i potrzebą konfrontowania sądów i potrzebą konfrontowania ich z innymi opiniami

•    Publicystyka europejska ma swoje źródła w literaturze, w komedii attyckiej Arystofanesa, piśmiennictwie epoki Odrodzenia i czasopiśmiennictwie oświeceniowym.

Publicystyka to: aktualne, publiczne, tendencyjne (kierunkowe) interpretowanie (oświetlanie) wszelkich zagadnień społecznych.

Cechy publicystyki:

-    przystępność (odbiór tekstu)

-    aktualność (szybkie reagowanie)

-    systematyka wewnętrzna

-    różnorodność stylistyczna

-    tendencyjność ( nie ma dobrej publicystyki bez wyraźnej tendencji)

-    obrazowość

■ impresyjność

-    dociekliwość (czyli maksymalne pogłębienie tematu)

-    ścisłość - fakty bądące przedmiotem publicystycznego wywodu muszą być przedstawione dokładnie i rzeczowo.

Kryteria klasyfikacyjne gatunków publicystycznych:

-    forma - zasady kompozycji, forma, miejsce publikacji, nagłówek, śródtytuły, np.: odmiany art. Publicystycznego, felieton, esej, gawęda

-    sposób ujęcia tematu - czyli co autor miał na myśli, artykuł polemiczny, komentarz, felieton.

-    temat

Odmiany artykułu publicystycznego:

Artykuł wstępny - najstarsza forma, umieszczany w górnym lewym rogu pierwszej kolumny. Ujmuje i naświetla problem ogólnie. Nie mylić z komentarzem, w którym ujęcie tematu ma charakter analityczny.

Komentarz - forma multimedialna, której zadaniem jest poszerzenie wiedzy poprzez analizę i systematykę faktów już znanych, mających wpływ na sytuację obecną, bądź przewidywanie rozwoju sytuacji w przyszłości. Odbiorca musi wiedzieć, czyje stanowisko jest w nim reprezentowane i jakie ono jest. Ważną rolę w prasie odgrywa komentarz redakcyjny (editorial), publikowany w ważnym miejscu pisma. Redakcja określa w nim własną linię polityczną lub wyraża stanowisko w jakiejś kwestii.

•    Ekstrapolacja - analiza wychodząca w przyszłość. Takie fragmenty przyjmują najczęściej formę trybu przypuszczającego.

•    Interpolacja - analiza w oparciu o zastępowanie niewiadomych własnymi przypuszczeniami, np. wydaje się, że...., jak można sądzić...., itd.