46042

Dyskurs to sposób posługiwania się językiem na poziomie powyżej zdania, jego obrazowego równoważnika, obejmujący zarówno środki werbalne jak i niewerbalne. Dyskurs powstaje i rozwija się w toku praktyki komunikacyjnej określonej części społeczeństwa, która za pomocą swoistych konstrukcji językowych oraz form prezentacji rzeczywistości wyraża i prezentuje spójny zestaw znaczeń dotyczących ważnego dla niej obszaru. Owe znaczenia służą części społeczeństwa, która stworzyła dyskurs i wykorzystuje go do naturalizacji tych znaczeń. Dyskurs nie tylko nadaje sens społecznemu doświadczeniu jednostek, ale także kształtuje ich społeczną tożsamość. Służy utrzymywaniu lub walce o zmianę pozycji danej zbiorowości w stosunkach władzy i zależności.

Wyróżniamy dyskurs: l.Ze względu na podział ról płciowych w społ:a)patriarchalny-zapewnia dominację mężczyzn b)feministyczny-wyraża dążenie kobiet do poprawy pozycji 2.Ze względu na podziały klasowe ajkonserwatywny b)liberalny cjsocjalistyczny

W każdej dziedzinie tematycznej występuję wiele różnych dyskursów różniących się punktem widzenia, sformalizowania i instytucjonalizowania: ajdyskurs potoczny bjreligijny c)prawniczy d) naukowy e)dziennikarski >-_0£PJny_modeL

O rzeczywistym przebiegu i efektach komunikowania decyduje zarówno odbiorca i nadawca. Komunikowanie jest zawsze interakcją, ponieważ w każdej jego fazie działanie (akcja) nadawcy musi być sprzężone z działaniem (reakcją) odbiorcy. Możliwość nawiązania i utrzymania kontaktu zależy od sposobu postrzegania przez odbiorcę stosunku między nim a nadawcą. To z kolei zależy od sposobu autoprezentacji nadawcy oraz wyrazistości zawartej w przekazie instrukcji odbioru-to jak przekaz ukierunkuje odbiorcę. Istnieją 2 typy przekazów wpływających odmiennie na jego interpretację: 1. Dzieło otwarte: kody słabo skonwencjonalizowane i wieloznaczne, co powoduje różność interpretacji; głównie kody estetyczne 2. D/icło zamknięte: kody skonwencjonalizowane oparte na sztywnych ramach narracyjnych; kody logiczne Odbiorca może zastosować 3 sposoby odbioru: 1. Dekodow anie preferowane-interpretacja zgodna z oczekiwaniami N;2. Dekodow anie ncgocjowane-interpretacja częściowo zgodna z oczekiwaniami N;3. Dekodowanie opozycyjne - interpretacja sprzeczna z oczekiwaniami N b. kryteria oceny w ażności aktu komunikow ania

Nasze wypowiedzi wytworzone w akcie komunikacji, skierowane do O powinny zobowiązywać go do odp. Najlepiej jeśli będzie to reakcja zgodna z naszymi oczekiwaniami. To czy reakcja taka będzie (i czy w ogóle będzie jakakolwiek) zależy od tego czy odbiorca uzna przekaz za ważny. Kategoria ważności aktu komunikowania wiąże się z ze stosunkiem N do O,czyli, że N ma ważną sprawę i poważnie traktuje O- zwraca się do niego w dobrej wierze a przekaz nie ma cłiarakteru manipulacji czy żartu. Istnieją 4 cechy przekazu i właściwości N. Aby odbiorca uznał ważność aktu komunikacyjnego musi oceniać przekaz jako: -zrozumiały-świadczący o komunikatywności N; -prawdziwy-wskazujący na znajomość rzeczy i wiedzy N; -szczery-sugemjacy prawdomówność N; -słuszny- wynikający z prawomocnych działań N 7, Kompetencja komunikacyjna - elementy składowe

Kompetencja komunikacyjna to zdolność do komunikowania obejmująca całość wiedzy, umiejętności i sprawności porozumiewania się człowieka z otoczeniem z pozycji N lub O przekazów werbalnych i niewerbalnych. Elementy kompetencji komunikacyjnej: l.Czynnik semantyczno-syntaktyczny: repertuar kodów, języków, konwencji i schematów narracyjnych wykorzystywanych przez jednostkę do konstruowania i odczytywania przekazów. 2.Czynnik pragmatyczny: znajomość norm społecznych i wzorów zachowań regulujących przebieg interakcji w zależności od charakteru, celu, sytuacji. 3.Czynnik sprawności: stopień biegłości posługiwania się środkami komunikowania i dokonywania ich zmiany w trakcie interakcji. 4.