124448

5) Bajka, Kapitał zagraniczny w polskiej prasie w latach 90., Zeszyty Prasoznawcze

1998,    nr 1-2, str. 21-35.

Obowiązkowe lektury o charakterze prawno-legislacyjnym:

1)    J. Sobczak, Prawo środków masowej informacji. Prasa, Radio, Telewizja., Toruń

1999.

2)    J. Sobczak, Ustawa prawo prasowe. Komentarz., Warszawa 1999.

Społeczne determinanty rozwoju prasy lokalnej w latach 90.:

1)    Olbrzymie zaangażowanie poszczególnych osób, grup, stowarzyszeń lokalnych, władz lokalnych.

2)    Autentyczne, wyraźne zapotrzebowanie na prasę lokalną.

3)    Gazety i czasopisma lokalne zaspokajające oczekiwania określonych grup społecznych stały się ważnym elementem komunikowania społecznego.

4)    Liberalizacja większości przepisów, które dotąd krępowały rozwój inicjatyw prasowo-wydawniczych; teraz okazało się, że pojedyncza osoba w miarę możliwości może założyć tytuł prasowy.

Dzisiaj badacze wymieniają 6 czynników przeobrażeń wydawnictw lokalnych:

1)    systematyczny wzrost liczby pism;

2)    wzmagająca się wśród prasy lokalnej konkurencja i koncentracja kapitału;

3)    fluktuacja, przemiany lokalnego piśmiennictwa;

4)    obejmowanie przez prasę lokalną coraz większych stref wpływów;

5)    wykrystalizowały się dwa podstawowe typy prasy lokalnej:

-    prasa lokalna w gestii samorządów terytorialnych (najwięcej tytułów prasy lokalnej posiadają samorządy),

—    prasa w rękach piywa tnych;

6)    dominacja prywatnych tygodników i dwutygodników w lokalnej przestrzeni medialnej.

Na początku 1989 roku było ok. 390 pism regionalnych, lokalnych, sublokalnych. W 1999 roku było ich już ponad 2420.

Najwięcej pism na 10 tys. mieszkańców przypadało w województwach: małopolskim, lubuskim i wielkopolskim.

Dynamika wzrostu prasy lokalnej w poszczególnych regionach w Polsce łączy się bezpośrednio z czynnikami społeczno-demograficznymi i ekonomiczno-urbanizacyjnymi, które określają warunki funkcjonowania społeczeństwa w poszczególnych regionach kraju.

Do czynników społeczno-demograficznych badacze zaliczają:

1.    regionalne i miejscowe tradycje prasowo-wydawnicze;

2.    społeczna, polityczna aktywność poszczególnych wspólnot lokalnych, stowarzyszeń, organizacji, miejscowych władz;

3.    liczba ludności zamieszkująca dany region i przekrój społeczny tej ludności;

4.    stopa bezrobocia.

Czynniki ekonomiczno-urbanizacyjne:

1.    ogólny stan zamożności społeczeństwa mierzony wielkością dochodu przypadającego na mieszkańca;

2.    liczba miast w danym regionie, liczba mieszkańców, poziom rozwoju infrastruktury komunalnej;

3.    liczba, wielkość, rozmieszczenie zakładów pracy w regionie;