49192

Wskazania ogólne

Specjaliści z zakresu medycyny i wychowania fizycznego zgodnie twierdzą, że najlepsze rezultaty przynosi systematyczne uprawianie ćwiczeń. Korzystniej jest ćwiczyć codziennie, choćby krótko, niż raz na jakiś czas dłużej.

Do ćwiczeń korekcyjnych dziecko musi przystępować wypoczęte. Każde z ćwiczeń należy powtórzyć kilka razy, zależnie od charakteru ćwiczenia; trudne: 2-4 razy, łatwe: 8-10 razy.

Wiek przedszkolny i wczesnoszkolny charakteryzuje się na ogół dużą plastycznością aparatu mchowego, ale jeszcze stosunkowo słabą koordynacją ruchów, dlatego też u dzieci przedszkolnych większą wartość mają zajęcia prowadzone krótko i powtarzane parokrotnie w ciągu dnia.

W ćwiczeniach stosujemy wolne tempo. Szybkie tempo utrudnia, a nawet uniemożliwia poprawne wykonywanie ćwiczeń. Zakres ruchu zawęża się, precyzja jest znikoma, a korekcja utrudniona.

Nauczyciel powinien ćwiczyć razem z dzieckiem. Przed ćwiczeniami właściwymi organizowana jest krótka rozgrzewka, która przygotowuje dziecko fizycznie i psycliicznie do ćwiczeń.

Przykłady

1.    Stojąc unieść ramiona do góry, wdech nosem, opuścić ramiona, ugiąć kolana, pochylić się luźno do przodu i głośno wypuścić powietrze (wydech).

2.    W siadzie skrzyżnym ręce na biodrach. Cofając łokcie do tyłu, wdech nosem. Pochylić głowę, wydech ustami przez zęby, głośno sycząc.

3.    W leżeniu tyłem ręce i nogi wykonują „ruchy osła”.

4.    W leżeniu przodem ręce przed siebie, nogi ugięte w kolanach, „klaskanie” rękami i nogami.

Na początku i na końcu zajęć ćwiczenia nie powinny być zbyt męczące.

W ćwiczeniach, gdzie wymagana jest precyzja i głębsze zastanowienie się, nie należy ponaglać dziecko do pośpiechu.

Poza tym trzeba dziecku przypominać, jak niezmiernie ważny jest regularny oddech podczas ćwiczeń i nie wstrzymywanie powietrza.

Największym wrogiem gimnastyki korekcyjnej jest monotonia i nuda, dlatego też każde z zajęć powinno zawierać coś nowego.

Można dokonywać zmian kolejności ćwiczeń, czy też wprowadzać nowe przybory. Dziecko powinno być pogodne i radosne oraz mieć szansę wyżycia się w ćwiczeniach.

Ćwiczenia czyni interesującymi wprowadzenie elementu współzawodnictwa, którego celem jest „kto dokładniej, ten lepiej”, a nie „ kto szybciej”.

Podczas ćwiczeń korekcyjnych zalecane jest też użycie muzyki. Odpowiednio dobrany podkład stanowi źródło inspiracji, sprawiając przyjemność prowadzącemu i dzieciom. Pod wpływem muzyki znikają zwykle u ćwiczących zahamowania wewnętrzne, niepewność, nieśmiałość, a wytwarza się nastrój aktywnego zainteresowania i zadowolenia. Muzyka wyzwala mchy dynamiczne, a zarazem lekkie i pełne wdzięku. Wprowadzając do zajęć ruchowych radość, zastępuje jednocześnie komendę i zaprowadza ład i dyscyplinę.