49681

Przechodzenie światła przez granicę rozdzielającą dwa dielektryki.

W naszych rozważaniach załóżmy że dielektryk nie poclilania światła, że dielektryk jest optycznie izotropowy (tzn. że właściwości tego dielektryka jeżeli chodzi o rozkladarrie się fal są takie same we wszystkich kiemnkach) Jeżeli światło pada na granicę między dwoma ośrodkami to należy oczekiwać dwóch zjawisk: odbicia i załamania smot/sin|3=n₂i=Vi/V₂ - n_:r względny współczynnik załamania.; przy przechodzeniu z próżni sma/sinp=c/V,=n, ; V=c/pierw(p,£,) ; n₂i=V|/Vj=c/ pierw(piEi)* pierw(p₂e₂)/c= pierw[(g_;£_:)/(pi£])] ; p=l za wyjątkiem ferromagnetyków ; n₂i=pierw(ej/eO ; n₂=y'e_: ; ni=Vgi ; O ośrodkach mówimy, że są gęstsze optycznie w których prędkość światła jest mniejsza a wiec którego współczynnik bezwzględny załamania jest większy. Współczynnik załamania n jest funkcja częstotliwości fali n=f(v). Gdy współczynnik bezwzględny jest dla światła o dowolnej częstotliwości jednakowy we wszystkich punktach ośrodka to taki ośrodek nazywamy jednorodnym Promieniem świetlnym nazywa się linię styczną w każdym punkcie do wektora p gęstości strumienia energii w tym punkcie. W przypadku fali płaskiej lub kulistej rozchodzącej się w ośrodku jednorodnym promienie są prostopadle do powierzchni falowej. Jeżeli światło przechodzi z ośrodka optycznie rzadszego do gęstszego to a>(i Przy przechodzeniu światła z ośrodka optycznie rzadszego go gęstszego i jeżeli kąt padania jest większy od granicznego to otrzymujemy zjawisko całkowitego wewnętrznego odbicia Powierzchnia zachowuje się jak zwierciadło, kąt graniczny to taki kąt przy którym kąt załamania wynosi 90° Prawo padania i prawo załamania nie wyczerpują naszych infonnacji o sposobie zachowania się światła przy padaniu na granicę dwóch dielektryków Nie daje infonnacji o zależności między amplitudami i fazami fal padającej, odbitej, załamanej Zależności te dla płaskiej monochromatycznej fali opisują wzory Fresnela. Każdą plaska falę monochromatyczną można przedstawić w postaci dwóch fal monochromatycznych których wektory E dają wzdłuż wzajemnie prostopadłych kierunków. Wzory Fresnela podają związki między amplitudą fali padającej i odbitej.