51155

EUTYM1A - stan prawidłowego nastroju; według Demokryta z Abdery warunkiem szczęścia są radość i spokój duszy; czasami eutymią określa się również stan neutralnego nastroju u osób z chorobą afektywną dwubiegunową

FALSYFIKACJA - (z łac. - fałsz> procedura metodologiczna, której celem jest obalenie danego zdania, czyli wykazanie jego falszywości, falsyfikacja, zwana też negatywną weryfikacja, stanowi kryterium stosowane przy akceptacji hipotez.

FATALIZM - wiara w nieodwracalność losu, w nieuclironność przeznaczenia, w fatum decydujące o biegu poszczególnych zdarzeń niezależnie od ludzkiej woli i związków przyczynowych.

F1ZYKALIZM - główne założenie neopozytywizmu, które opiera się na sprowadzaniu wszystkich terminów do terminów fizyki; mówi o tym, że wiele zjawisk z pozoru niefizycznych, po dokładnej analizie nabiera wyłącznie fizycznego charakteru. GNOSTYCYZM - (z gr. - dotyczący wiedzy, shćący poznaniu) połączenie systemów religijno-filozoficznych II i III wieku opartych na gnozie, czyli ezoterycznej wiedzy o rzeczywistości transcendentnej (Bogu), uzyskiwanej przez iluminację lub inicjację; u podstaw gnozy stoi koncepcja dualizmu ducha i materii, dobra i zła, wiedzy i niewiedzy; gnostycy głoszą wędrówkę dusz, antyseksualizm (zradykalizowana forma myśli orfickiej, jakoby ciało było więzieniem duszy).

HEDON1ZM* - (z gr. - rozkosz) doktryna etyczna, według której rozkosz jest najwyższym dobrem, celem życia i naczelnym motorem ludzkiego postępowaiua; hedoiuzm cyrenajski: najstarsza forma hedonizmu; liczy się tylko szczęście „prywatne”, szczęście możemy osiągnąć poprzez chwilowe przyjemności, „długotrwale” szczęście to przewaga przyjemności nad bólem, szczęście jest aktywne, tj. jest stanem czynnym umysłu/ducha/duszy, ważne są doznania teraźniejsze, rozkosz musi współgrać z rozumem, tzn. nie człowiek ma się poddać rozkoszy, ale rozkosz człowiekowi, przyjemność jest doskonała, kiedy można ją odrzucić bez żalu i bólu.

HILICY - jedna z trzech postaw według Walentyna; siedlisko diabla

HIPOSTAZA - (z gr. - podstawa, to co pod spodem) w filozofii: uprzedmiotowienie; w teologii katolickiej: termin używany na oznaczenie trzech osób boskich jako odrębnych, choć wzajemnie zależnych podmiotów.

1