52893

zmiana polega na tym. że do KP wprowadzono ait. 237 , który w § 2 przewiduje, że pracownik, który uległ wypadkowi, ma prawo do uzyskania od pracodawcy odszkodowania za utratę/ zniszczenie przedmiotu osobistego użytku lub niezbędnych do wykonywania pracy.

Co do metody obliczania wysokości tego odszkodowania - na gruncie poprzedniej ustawy wypadkowej, kiedy to odszkodowanie było częścią ochrony wynikającej z ubezpieczenia wypadkowego, ustalony byl również tryb ustalania wysokości tego odszkodowania. Tryb ten polegał na tym. że pracodawca ustalał w porozumieniu z organizacjami związkowymi wysokość należnego odszkodowania. Nie było wyraźnie powiedziane, że pracownik, który nie zgadzał się z taką wyceną miał prawo wystąpienia z powództwem cywilnym o ustalenie wartości tych przedmiotów.

Aktualna regulacja także pozostawia otwartą kwestię. Należy wyraźnie powiedzieć, że poprzez art.300 KP należy odpowiednio stosować przepisy KC dotyczące ustalania wysokości odszkodowania. Wówczas należy także uwzględniać przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody. W konsekwencji takiego rozumowania nie jest możliwe stosowanie do odszkodowaiua ze stosunku pracy art. 21 ustawy o ubezpieczeniu wypadkowym - art. 21 zawiera katalog okoliczności wyłączających prawo do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego. Istnieją poglądy, że w związku z tym pracownik, który spowodował wypadek nie będzie miał prawo do dochodzenia odszkodowania od pracodawcy na podstawie art. 237'KP i że należy stosowne w sposób odpowiedni przepisy ustawy wypadkowej. Zdaniem prof. jest to rozumowanie niedopuszczalne na gruncie państwa prawa, żeby pizez stosowanie wykładni aksjologicznej pozbawić obywatela prawa do świadczeń. Zdaniem prof. pogląd powyższy budzi zasadnicze wątpliwości.