1978.12.08 wyrok SN Rw 447/78 OSNKW 1979/5/59
Przez "długotrwałą przeszkodę" uniemożliwiającą prowadzenie postępowania (art. 15 § 1 k.p.k.) w stadium rozprawy głównej należy rozumieć taką, wyłączającą możność prowadzenia rozprawy, przeszkodę, której termin ustania bądź w ogóle jest trudny do ustalenia, bądź co najmniej jest tak odległy w czasie, że przekracza wszelkie racjonalnie dopuszczalne okresy odroczenia rozprawy (art. 350 k.p.k.), nie mówiąc już o okresie przerwy (art. 347 § 2 k.p.k.). (…)
1988.08.05 postanow. SN WZ 27/88 OSNKW 1989/1-2/11
Trwający 24 dni okres leczenia sanatoryjnego oskarżonego nie może być utożsamiany z długotrwałą przeszkodą uniemożliwiającą prowadzenie rozprawy i uzasadniającą w związku z tym zawieszenie postępowania sądowego na podstawie art. 15 § 1 k.p.k.
1979.05.18 wyrok SN IV KR 92/79 OSNPG 1979/11/156
Pod użytym w art. 15 k.p.k. pojęciem "nie może brać udziału w postępowaniu z powodu choroby psychicznej" należy rozumieć taką sytuację, w której oskarżony, mimo udziału niezbędnego obrońcy, nie jest w stanie kierować swym zachowaniem w toku procesu, to jest w sposób właściwy rozumieć znaczenia czynności procesowych i składać sensownych oświadczeń.
1975.06.19 postanow. SN II KZ 138/75 OSNKW 1975/8/112
Zawieszenie postępowania karnego nie wstrzymuje biegu przedawnienia, gdyż przepis art. 108 k.k. stanowiący o spoczywaniu przedawnienia ma na względzie jedynie przeszkody natury prawnej, wynikające z samej ustawy, które nie pozwalają na wszczęcie lub dalsze prowadzenie postępowania karnego (np. immunitety), a nie przeszkody natury faktycznej.
1970.06.06 postanow. SN II KZ 78/70 OSNKW 1970/11/148
Sytuacja wynikająca z konieczności zawieszenia postępowania w stosunku do jednego z oskarżonych nie może stanowić podstawy do zawieszenia wobec innych, do których istniejące przeszkody się nie odnoszą.
1981.10.23 postanow. SN I KZ 173/81 OSNKW 1982/1-2/9
1. Sądem właściwym do wydania orzeczenia, stwierdzającego niemożność wydania wyroku skazującego (z przyczyn wymienionych w art. 11 [17] lub art. 15 [22] k.p.k.) za przestępstwo, jakiego dopuszczono się w związku z postępowaniem karnym będącym przedmiotem sprawy o wznowienie postępowania (art. 475 § 1 i 2 [540 § 1] w zw. z art. 374 § 1 pkt 1 [541 § 1] k.p.k.), jest sąd właściwy rzeczowo i miejscowo do rozpoznania sprawy w zakresie tego przestępstwa.(…)
WZ 28/09 - postanowienie z dnia 4 czerwca 2009 r.
1. Pogląd prawny wyrażony na gruncie art. 24 § 3 k.p.k. z 1969 r. w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 października 1989 r., V KZP 16/89, OSNKW 1990, z. 1-3, poz. 1, że na postanowienie o wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny nie przysługuje zażalenie, pozostaje aktualny również na gruncie art. 34 § 3 k.p.k.
2. Zażalenie kwestionujące odmowę zawieszenia postępowania (art. 22 § 2 k.p.k.) w sprawie grupowej, jedynie z powodu zaistnienia okoliczności występujących po stronie oskarżonego, którego sprawę wyłączono do odrębnego rozpoznania, jest bezprzedmiotowe.
3. Stwierdzenie przez sąd na rozprawie głównej, że z powodu wyłączenia ze sprawy grupowej do odrębnego rozpoznania sprawy oskarżonego, którego przymiot uzasadniał jedynie właściwość tego sądu do rozpoznania z łączności również sprawy pozostałych oskarżonych, według zasad ogólnych należącej do właściwości sądu niższego rzędu, nie rodzi obowiązku przekazania tejże sprawy grupowej sądowi właściwemu, a jedynie stwarza taką możliwość na podstawie art. 35 § 2 k.p.k. i pod warunkiem wskazanym w tym przepisie.
WZ 47/09 - postanowienie z dnia 10 listopada 2009 r. (Biuletyn Nr 3/10)
Okoliczność, że wystąpienie przez sąd z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego pociąga za sobą długotrwałe oczekiwanie na odpowiedź, sama przez się nie obliguje do zawieszenia postępowania karnego, albowiem nie zawsze uniemożliwia to prowadzenie tego postępowania (art. 22 § 1 k.p.k.), na przykład w sprawie złożonej pod względem podmiotowym lub przedmiotowym, jeżeli problematyka zawarta w pytaniu dotyczy tylko niektórych oskarżonych lub niektórych czynów.
2
ART. 22 K.P.K.