Klatka piersiowa

Tułów dzielimy na pole przednie i tylne (grzbietowe); w przednim odróżniamy część górną, czyli okolice klatki piersiowej, i część dolną, czyli okolice brzucha.

Do okolic klatki piersiowej (regiones pectorales) zaliczamy: nieparzystą środkową okolicę mostkową (regio sternalis*)', symetryczne okolice: obojczykową (regio clavicularis*), podobojczykową (regio infraclavicularis), sutkową (regio mamma-ria), pachową (regio axillaris) i podsutkową (regio inframammaria*) oraz okolicę boczną klatki piersiowej (regio pectoris lateralis).

Pionowe linie określające okolice klatki piersiowej:

1. linia pośrodkowa przednia (linea mediana anterior), biegnie w płaszczyźnie pośrodkowej ciała z przodu, nieparzysta,

2. linia mostkowa (linea sternalis), wzdłuż bocznego brzegu mostka, parzysta;

3. linia przymostkowa (linea parasternalis), w połowie odległości między poprzednią i następną, równoległa do nich, parzysta;

4. linia sutkowa albo środkowoobojczykowa (linea mammillaris s. medioclavicularis), biegnie przez brodawkę sutkową, parzysta;

5. linia pachowa środkowa (linea axil-laris media), przez najwyższy punkt dołu pachowego, parzysta;

1. linia pachowa przednia (linea axillaris anterior), przez przedni fałd pachowy;

2. linia pachowa tylna (linea axillaris posterior), przez tylny fałd pachowy;

6. linia łopatkowa (linea scapularis), biegnie przez dolny kąt łopatki, gdy ramię jest opuszczone, parzysta;

7. linia pośrodkowa tylna (linea mediana posterior), biegnie w płaszczyźnie pośrodkowej ciała z tyłu, nieparzysta. Niektórzy autorzy odróżniają poza tym parzyste linie:

8. przykręgową (linea paravertebralis) oraz

9. międzyłopatkową (linea inter scapularis*

Struktury powierzchowne klatki piersiowej

Nerwy międzyżebrowe są gałęziami przednimi nerwów piersiowych (Th1—Th12). Ostatni nerw, przebiegający pod żebrem XII, nosi nazwę nerwu podżebrowego n. subcostalis). Nerwy te biegną wraz z naczyniami międzyżebrowymi między warstwami mięśni międzyżebrowych, w rowkach żeber (sulci costarum).

Dolne nerwy międzyżebrowe biegnąc skośnie w kierunku ku dołowi i do przodu wychodzą z międzyżebrzy i unerwiają mięśnie oraz skórę brzucha.

Pod podściółką znajdujemy powięź podskórną (fascia subcutanea), która przylega do podściółki tłuszczowej, a jest łatwo przesuwalna w stosunku do leżącej głębiej powięzi.

Powięź ta dzieli się na kilka odcinków. Na klatce piersiowej znajdujemy powięź piersiową (fascia pectoralis), która u góry przyczepia się do obojczyka, od strony przyśrodkowej zrasta z mostkiem, od dołu łączy się z po-więzią powierzchowną brzucha, bocznie zaś przechodzi w powięź pachową.

Mięśnie klatki piersiowej

Powierzchowne mięśnie klatki piersiowej są związane ze szkieletem kończyny górnej. Należą tu:
1) mięsień piersiowy większy,
2) m. piersiowy mniejszy,
3) m. podobojczykowy,
4) m. zębaty przedni.

Mięsień piersiowy większy składa się z trzech części. Część obojczykowa rozpoczyna się na obojczyku; część mostkowa — na mostku i żebrach od I do V; część brzuszna — na pochewce mięśnia prostego brzucha. Włókna zbiegają się wachlarzowato ku grzebieniowi guzka większego kości ramiennej.

Mięsień piersiowy mniejszy leży pod poprzednim, oddzielony od niego warstwą powięzi. Rozpoczyna się zębami na trzonach III—V żebra. Włókna jego biegną zbieżnie ku górze i w bok kończąc się krótkim ścięgnem na wyrostku kruczym łopatki.

Między obu mięśniami leżą węzły chłonne międzypiersiowe, zbierające chłonkę z sutka. Odchodzące od tych węzłów naczynia wyprowadzające chłonkę biegną w dalszym ciągu do węzłów pachowych. Węzły te są zazwyczaj pierwszymi narządami, w których występują przerzuty nowotworowe przy raku sutka

Mięsień podobojczykowy
(m. subclavius) rozpoczyna się na przy-mostkowym końcu I żebra, a kończy się na powierzchni dolnej końca barkowego obojczyka.

Mięsień zębaty przedni rozpoczyna się zębami na dziewięciu górnych żebrach (dwa przyczepy na żebrze II). Włókna jego biegną do brzegu przyśrodkowego łopatki. Włókna górne przyczepiają się w okolicy kąta górnego, dolne w okolicy kąta dolnego, środkowe — między wymienionymi przyczepami. Cztery dolne przyczepy żebrowe wchodzą zębami między zęby m. skośnego zewnętrznego brzucha.
Na powierzchni mięśnia przebiega tętnica piersiowa boczna, która unaczynia mięsień wspólnie z gałązkami tętnicy piersiowo-grzbietowej.

W głębokiej warstwie mięśni klatki piersiowej znajdujemy:
a) mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne,
b) mm. międzyżebrowe wewnętrzne,
c) mm. międzyżebrowe najgłębsze,

d) mm. podżebrowe i
e) m. poprzeczny klatki piersiowej.

Mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne
(mm. intercostales externi) przebiegają na całej klatce piersiowej między sąsiednimi żebrami od kręgosłupa do granicy między żebrem kostnym i chrząstką żebrową.

Mięśnie międzyżebrowe wewnętrzne
leżą w międzyżebrzach między kątami żeber a mostkiem. Włókna ich krzyżują włókna mięśni międzyżebrowych zewnętrznych i biegną od górnego żebra ku dołowi i w kierunku kręgosłupa.

Mięśnie międzyżebrowe najgłębsze
(mm. intercostales intimi).
W masie mięśni międzyżebrowych wewnętrznych, wzdłuż dolnego brzegu żeber, biegną nerwy i naczynia międzyżebrowe. Oddzielona przez nie warstwa wewnętrzna mięśni nosi nazwę mięśni międzyżebrowych najgłębszych.

Mięśnie podżebrowe
leżą zwykle w okolicy kątów dolnych żeber. Są to mięśnie międzyżebrowe wewnętrzne, które przerzucają się nad jednym żebrem, czasem dwoma, a więc przebiegają przez dwa międzyżebrza.

Mięsień poprzeczny klatki piersiowej
rozpoczyna się na wewnętrznej powierzchni dolnego końca mostka. Jego pasma biegną ku końcom III—VI żebra. Dolne włókna biegną poziomo, górne — prawie pionowo.

Mięśnie podżebrowe i mięsień poprzeczny klatki piersiowej leżą na powierzchni wewnętrznej klatki piersiowej.
Powierzchnię wewnętrzną klatki piersiowej pokrywa powięź wewnątrzpiersiowa

Gruczoły sutkowe

Gruczoł sutkowy (glandula mammaria) leży w narządzie zwanym sutkiem (mamma). Sutek jest narządem parzystym rozwijającym się u płci żeńskiej w okresie pokwitania. Sutek żeński jest wyniosłością w kształcie półkuli lub stożka, u osób młodych leżącą na wysokości III—VI żebra. U kobiet karmiących sutki zwykle się powiększają i sięgają niżej.

Nieco poniżej środka sutka leży cylindryczna czy stożkowata wyniosłość, ciemniej zabarwiona, zwana brodawką sutkową (papilla mammae). Zajmuje ona środek okrągłego, pigmentowanego pola, zwanego otoczką brodawki sutkowej (areola mammae).

Brodawka jest skierowana nieco ku górze i bokowi. Na jej wierzchołku, pociętym bruzdkami, otwierają się przewody mleczne

Kształt i wielkość brodawki bywają zmienne. W brodawce przebiegają okrężne i spiralne włókna mięśniowe gładkie, które u jej podstawy przechodzą na otoczkę, a u wierzchołka tworzą sitowatą blaszkę, której oczka obejmują ujścia przewodów mlecznych. Przy skurczu błony mięśniowej następuje erekcja brodawki, podtrzymywana przez silniejsze wypełnienie żył brodawki.

Sutki są zbudowane z gruczołu sutkowego (glandula mammaria) i tkanki tłuszczowej. Gruczoł sutkowy składa się z 15—20 płatów (lobuli glandulae mammariae), otoczonych tkanką łączną, ułożoną promieniście dokoła brodawki sutkowej. Płaty te są złożone z drobnych płacików, leżących w tkance tłuszczowej. Pasma tkanki łącznej biegną z jednej strony do skóry, z drugiej — do powięzi piersiowej.

Czynność gruczołów sutkowych nazywamy laktacją. Jest ona regulowana na drodze hormonalnej i nerwowej.

U mężczyzn gruczoł sutkowy się nie rozwija. Wymiary jego wynoszą około 15 x 15 mm. Wyjątkowo zdarza się silniejszy rozwój gruczołu (ginekomastia).

Gałęzie sutkowe tętnicze(rami mammarii) odchodzą od :
t. piersiowej wewnętrznej,
t. piersiowej bocznej i
tt. międzyżebrowych.

Tętnicom towarzyszą żyły.

Naczynia chłonne biegną do węzłów pachowych (główna droga odpływu chłonki; oraz międzyżebrowych przednich (przymostkowych) i tylnych

ŚRÓDPIERSIE

Śródpiersiem (mediastinum) nazywamy przestrzeń leżącą między jamami opłucnej, kręgosłupem i mostkiem. Dawniej dzielono je na śródpiersie przednie i tylne; granicą było rozdwojenie tchawicy i tylna blaszka worka osierdziowego

Obecnie dzieli się na cztery części: śródpiersie górne, przednie, środkowe i tylne.

Śródpiersiem górnym (mediastinum superius) nazywa się część leżąca powyżej poziomu osierdzia. Ogranicza je od przodu rękojeść mostka, od dołu płaszczyzna przeprowadzona od połączenia rękojeści i trzonu mostka do trzonu IV kręgu piersiowego.

W śródpiersiu górnym leżą: grasica, węzły chłonne, żyły ramienno-głowowe, powstające z żył szyjnych wewnętrznych i podobojczykowych, górna część żyły głównej górnej, łuk aorty, pień ramienno-głowowy i początkowe odcinki tętnic — szyjnej wspólnej lewej i podobojczykowej lewej, tchawica; przełyk, przewód piersiowy, nerwy — sercowe, przeponowe, błędne i krtaniowy wsteczny lewy.

Śródpiersiem przednim (mediastinum anterius) nazywa się przestrzeń ograniczoną od przodu mostkiem, od tyłu workiem osierdziowym i po bokach blaszką śródpiersiową opłucnej ściennej. U góry przestrzeń ta jest wąska, rozszerza się natomiast ku dołowi. U dołu śródpiersie przednie schodzi poniżej trzonu mostka.

W tej części jego ścianę przednią tworzy lewy mięsień poprzeczny klatki piersiowej i chrząstki żebrowe V—VII lewe.

Znajduje się tu nieco luźnej tkanki łącznej, naczynia chłonne biegnące z powierzchni przeponowej wątroby i 2—3 węzły chłonne śródpiersiowe przednie

Śródpiersie środkowe (mediastinum medium) jest największą częścią śródpiersia, zawierającą serce z workiem osierdziowym. Oprócz serca leży tu aorta wstępująca, część dolna żyły głównej górnej wraz z ujściem żyły
nieparzystej, rozdwojenie tchawicy i oskrzela główne, pień płucny, tętnice i żyły płucne, nerwy przeponowe i węzły chłonne oskrzelowe

Śródpiersie tylne (mediastinum posterius) jest ograniczone od przodu workiem osierdziowym i przeponą, od tyłu — trzonami
IV —XII kręgów piersiowych, po bokach — opłucną śródpiersiową. W śródpiersiu tylnym leży aorta piersiowa, żyły nieparzysta i nieparzyste krótkie, nerwy błędne, nerwy trzewne, przełyk, przewód piersiowy i węzły chłonne.

Osierdzie

Podobnie jak płuca, serce jest jak gdyby wtłoczone do kulistego worka osierdziowego. Stąd też powierzchnia serca jest szczelnie okryta blaszką trzewną osierdzia, która nosi również nazwę nasierdzia

Blaszka trzewną osierdzia przechodzi w ścienną na początku wielkich naczyń serca. Ściany komór są całkowicie pokryte nasierdziem, natomiast część powierzchni tylnej przedsionka lewego w okolicy ujść żył płucnych zazwyczaj nie jest nim pokryta.

Odcinek powierzchni tylnej przedsionka prawego między ujściami żył głównych często nie jest pokryty nasierdziem. Nasierdzie pokrywa początkową, wstępującą część aorty i pień płucny do podziału na tętnice płucne.

W ten sposób wymienione odcinki naczyń leżą w jamie osierdzia.

Ponieważ początek aorty i pień płucny są otoczone wspólną blaszką osierdzia, która od tyłu przechodzi na zwróconą ku górze powierzchnię przedsionków, między tą powierzchnią i wymienionymi naczyniami powstaje przejście, zwane zatoką poprzeczną osierdzia.

Rzut jam serca na przednią ścianę klatki piersiowej

Przedsionek prawy.
Część prawą przedsionka od ściany klatki piersiowej oddziela zachyłek żeb-rowo-śródpiersiowy przedni prawy, nieznaczna zaś jego część zakrywa również brzeg przedni płuca prawego. Granica pola rozrzutu rozpoczyna się u przyczepu mostkowego trzeciego lewego żebra;
1) kieruje się najpierw w stronę prawą, a następnie

2) bocznie od prawego brzegu mostka ku dołowi do przyczepu szóstego żebra prawego. Z tego miejsca granica

podąża jako rzut bruzdy wieńcowej
3) skośnie na lewo i ku górze do punktu wyjścia u przyczepu trzeciego lewego żebra.

Uszko prawe rzutuje na przyczep mostkowy trzeciego prawego żebra oraz na trzecią przestrzeń międzyżebrową i na odpowiednią część trzonu mostka. Ku tyłowi od niego leży aorta.

Komora prawa.
Pole projekcyjne komory prawej
1) ze strony prawej i z góry ograniczone jest linią skośną, która rozpoczyna się u przyczepu mostkowego trzeciego lewego żebra i kończy się u przyczepu szóstego prawego żebra.
Brzeg lewy pola rzutu tworzy 2) linię słabo wypukłą w stronę lewą, która od przyczepu mostkowego trzeciego lewego żebra podąża do piątej lewej przestrzeni międzyżebrowej, gdzie kończy sięprzyśrodkowo od granicy chrząstkowo-kostnej sąsiednich żeber.
Dolny brzeg 3) ograniczony jest słabo wypukłą linią biegnącą w stronę prawą od powyższego punktu w piątej lewej przestrzeni międzyżebrowej do przyczepu mostkowego szóstego prawego żebra.

Przedsionek lewy.
Przedsionek lewy nie przylega do przedniej ściany klatki piersiowej, tylko uszko lewe widoczne jest po stronie bocznej pnia płucnego. Rzut jego pada na trzecią lewą chrząstkę żebrową.

Komora lewa.
Tylko wąskie pasmo komory lewej bierze udział w wytwarzaniu powierzchni mostkowo-żebrowej serca. Pasmo to przylega do projekcji komory prawej i sięga od trzeciej lewej chrząstki żebrowej do piątej przestrzeni międzyżebrowej. Obejmuje ono koniuszek serca.

Rzut ujść serca na przednią ścianę klatki piersiowej

Znajomość położenia ujść serca i ich rzutu na przednią ścianę klatki piersiowej ma znaczenie ze względu na osłuchiwanie tonów serca.

1. Pole rzutu ujścia przedsionkowo-komorowego prawego i zastawki trójdzielnej leży na linii, którą można przeprowadzić z mostkowego końca trzeciej lewej chrząstki żebrowej do przyczepu mostkowego szóstej prawej chrząstki żebrowej. Rzut ujścia leży do dołu od mostka w dolnej części tej linii.

2. Pole rzutu ujścia tętniczego prawego i zastawki pnia płucnego leży najbliżej przedniej ściany klatki piersiowej, bezpośrednio do tyłu od przyczepu trzeciej lewej chrząstki żebrowej do mostka.

Oba ujścia lewej połowy serca leżą głębiej w klatce piersiowej niż ujścia połowy prawej. Najbardziej ku tyłowi leży ujście przedsionkowo-komorowe lewe.

3. Pole rzutu ujścia przedsionkowo-komorowego lewego i zastawki dwudzielnej odpowiada końcowi mostkowemu trzeciej i czwartej lewej przestrzeni międzyżebrowej oraz końcowi czwartego żebra, jak również przylegającemu odcinkowi mostka.

4. Pole rzutu ujścia tętniczego lewego i zastawki aorty przypada między polem ujścia tętniczego prawego u góry a polem ujścia przedsionkowo-komorowego prawego u dołu, znajduje się więc do tyłu od mostka w pobliżu końca mostkowego trzeciej lewej przestrzeni międzyżebrowej.

Topografia kl. Piersiowej cz. 2

Przełyk cz. piersiowa.

Początek przełyku C6, wchodzi przez otwór górny klatki piersiowej do śródpiersia górnego dalej biegnie w śródpiersiu tylnym do rozworu przełykowego przepony. Dzielimy go na:
-część szyjną
-część piersiową
-część brzuszną

Początek przełyku leży w linii pośrodkowej na szyi i przesuwa się na stronę lewą.
W odcinku szyjnym i górnym klatki piersiowej biegnie wzdłuż kręgosłupa, w śródpiersiu tylnym oddala się od kręgosłupa odsuwany przez aortę od strony lewej.
Przednia ściana przełyku sąsiaduje ze ścianą błoniastą tchawicy i początkiem oskrzela lewego, poniżej rozdwojenia tchawicy z lewym przedsionkiem.

Na wysokości rozdwojenia tchawicy zbliżają się do przełyku obydwa nerwy błędne; prawy do ściany przedniej, lewy do tylnej.
W śródpiersiu górnym przełyk leży na lewo od linii pośrodkowej krzyżując się z łukiem aorty, tworząc zwężenie środkowe. Niżej wzdłuż przełyku biegnie aorta zstępująca. Na wysokości Th 9 przełyk krzyżuje aortę piersiową

Część brzuszna przełyku ma 3 cm długości od przodu sąsiaduje z wątrobą od tyłu z odnogą przepony.

Tchawica

Rozpoczyna się na szyi na wysokości
C6-C7, łącząc się z leżącą wyżej krtanią. Po bokach leżą na niej płaty tarczycy. Na wysokości wcięcia szyjnego mostka leży ona w odległości 5 cm od powierzchni przedniej szyi, w wchodząc do jamy klatki piersiowej zajmuje miejsce w śródpiersiu górnym. U dołu tchawica kończy się rozdwojeniem tchawicy na wysokości Th 5 co odpowiada początkowi grzebienia łopatki.
Długość tchawicy 10,5-12 cm,
średnica 20 mm.

Od tyłu tchawica sąsiaduje z przełykiem.

Tętnica główna.

Aorta, jest wielkim pniem tętniczym, od którego odchodzą bezpośrednio lub pośrednio wszystkie naczynia.
Jej średnica waha się od 20 do 32 mm.

Aorta wstępując rozpoczyna się opuszką aorty zbudowaną z trzech zatok leżących między ścianą aorty a płatkami zastawki.
Dalej biegnie wewnątrz worka osierdziowego w nasierdziu. Wstępuje ku górze na prawo i do przodu.
Ku przodowi od niej leży mostek, od którego oddziela ją początkowo uszko prawe i pień płucny a wyżej osierdzie, opłucna prawa i pozostałości grasicy.

Na prawo od niej leży żyła główna , na lewo pień płucny. Od tyłu znajduje się zatoka poprzeczna osierdzia, która oddziela aortę od przedsionka lewego.
Prawa ściana aorty wstępującej powyżej opuszki uwypukla się nieco w prawo.
Odchodzą od niej dwie gałęzie:
-tętnica wieńcowa prawa
-tętnica wieńcowa lewa

Łuk aorty

Rozpoczyna się na wysokości drugiego stawu mostkowo-żebrowego po stronie prawej i stąd kieruje się początkowo ku górze, a potem ku tyłowi i stronie lewej, do przodu od tchawicy.
Dalej aorta biegnie łukiem ku tyłowi po lewej stronie tchawicy i wreszcie zawraca ku dołowi na wysokości Th 4 przerzucając się nad lewym oskrzelem.

Łuk aorty przylega swą przednio-lewą powierzchnią do opłucnej do lewego n. przeponowego i błędnego. Tylno prawa powierzchnia łuku graniczy z tchawicą z węzłami chłonnymi, przewodem piersiowym.
Do wklęsłości łuku aorty przylegają-rozdwojenie pnia płucnego, oskrzele lewe, więzadło tętnicze, nerw krtaniowy wsteczny lewy.
Górną powierzchnię łuku zajmują początki odchodzących od niego pni tętniczych, a bardziej do przodu przylega do niego żyła ramienno-głowowa
Od wypukłości łuku aorty odchodzą trzy pnie tętnicze:
-pień ramienno-głowowy
-tętnica szyjna wspólna lewa
-tętnica podobojczykowa lewa

Aorta zstępująca dzieli się na dwa odcinki:
-aortę piersiową
-aortę brzuszną

Aorta piersiowa zaczyna się na wysokości Th 3 / Th 4 i na poziomie Th 12 przechodzi w aortę brzuszną.

Aorta piersiowa przebiega w śródpiersiu tylnym w górnym jego odcinku leży na lewo od kręgosłupa i przełyku w dolnym wsuwa się między przełyk i kręgosłup.
Po stronie prawej graniczy z żyłą nieparzystą.
Przez rozwór aortowy przepony aorta przechodzi wraz z leżącym ku tyłowi od niej przewodem piersiowym.

Układ żył nieparzystych

Układ pionowych pni żylnych, przebiegających na tylnej ścianie klatki piersiowej jest asymetryczny.
Przebiegająca po prawej stronie żyła nieparzysta jest silniej rozwinięta od uchodzących do niej żył nieparzystych krótkich.

Żyła nieparzysta ciągnie się wzdłuż kręgosłupa po prawej stronie tylnej klatki piersiowej, biegnąc od dołu ku górze. Powstaje przez zlanie się ze sobą żyły lędźwiowej wstępującej prawej i żyły podżebrowej prawej.
Wchodzi do klatki piersiowej przez szczelinę przyśrodkową w prawej odnodze części lędźwiowej przepony.

W swoim przebiegu przez śródpiersie tylne leży po prawej stronie trzonów kręgów. Od tyłu krzyżują ja prawe tętnice międzyżebrowe. Przyśrodkowo od niej leży przewód piersiowy i aorta piersiowa. Bocznie przylega do niej opłucna ścienna. Na tylnej ścianie klatki piersiowej na prawo od żyły nieparzystej przebiega prawy pień współczulny. Ku przodowi biegnie przełyk. Na poziomie Th 4/5 żyła nieparzysta wygina się łukowato ku przodowi przebiegając nad korzeniem płuca prawego, po czym uchodzi do żyły głównej górnej. Zbiera krew ze ścian klatki piersiowej.
Uchodzą do niej:
-żyła nieparzysta krótka
-żyła nieparzysta krótka dodatkowa
-żyły międzyżebrowe tylne prawe
-żyła przeponowa górna

Żyła nieparzysta krótka jest lewostronnym odpowiednikiem dolnego odcinka żyły nieparzystej, sięga jednak w górę tylko do poziomu Th 8 - 10.
Na tej wysokości zgina się w prawo i biegnąc między aortą a kręgosłupem uchodzi do żyły nieparzystej.

Żyła nieparzysta krótka dodatkowa biegnie wzdłuż kręgosłupa, po lewej stronie jego trzonów w przedłużeniu żyły nieparzystej krótkiej prowadząc krew od góry ku dołowi. Uchodzi do żyły nieparzystej na wysokości Th 6-8. Do lewostronnego układu żył nieparzystych uchodzą żyły ze ścian i trzew lewej części klatki piersiowej.

Przewód piersiowy

Naczynia chłonne kończyn dolnych i jamy brzusznej zbierają się w jeden duży pień, zwany przewodem piersiowym.
Zbiera on chłonkę z całego ustroju poza jego górną prawą czwartą częścią.
Jest to przewód o średnicy 2-4 mm, długości 38-45 cm, który rozpoczyna się w jamie brzusznej w przestrzeni zaotrzewnowej, na wysokości L 2.

Jego rozszerzony początek nosi nazwę zbiornika mleczu.
Przewód piersiowy ma na całej długości liczne zastawki.

Do śródpiersia tylnego przewód piersiowy przechodzi przez rozwór aortowy i układa się na przedniej powierzchni kręgosłupa pomiędzy aortą i żyła nieparzystą.
W śródpiersiu górnym przewód kieruje się ku stronie lewej i biegnąc do tyłu od łuku aorty, części piersiowej t. podobojczykowej, a po stronie lewej przełyku, wychodzi przez otwór górny klatki piersiowej. Zataczając łuk sięga 3-4 cm nad obojczyk.

Do tyłu od niego leży przyśrodkowy brzeg m. pochyłego przedniego i n. przeponowy, do przodu zaś t. szyjna wspólna lewa, nerw błędny i ż. szyjna wewnętrzna.
Przewód uchodzi do lewego kąta żylnego, utworzonego przez: ż. szyjną wewnętrzną i ż. podobojczykową.
Ujście przewodu jest nieco rozszerzone i zaopatrzone w zastawkę dwupłatkową.

Przewód chłonny prawy.

Zbiera chłonkę z prawej połowy klatki piersiowej, kończyny górnej prawej oraz prawej strony szyi i głowy.
Jest krótkim pniem długości 1,5 cm uchodzi do prawego kąta żylnego.

Do tych głównych naczyń uchodzą:
Pień szyjny - szyja i głowa
Pień podobojczykowy - kończyna górna
Pień śródpiersiowy - śródpiersie

Układ chłonny

-Węzły chłonne śródpiersiowe przednie - przód śródpiersia górnego, przed łukiem aorty.
-Węzły chłonne śródpiersiowe tylne - śródpiersie tylne między osierdziem a przełykiem i aortą piersiową.
-Węzły tchawiczo-oskrzelowe
-Węzły tchawicze - tchawica
-Węzły oskrzelowo-płucne - wnęki płuc

-Węzły płucne - miąższ płuc

Nerwy autonomiczne

Na część piersiową pnia współczulnego składa się 10-12 zwojów.
Mają one kształt trójkątny lub wrzecionowaty.
Leżą na odpowiadających im głowach żeber i są pokryte opłucną ścienną.
Część piersiowa oddaje oprócz gałęzi łączących szereg gałęzi do splotów autonomicznych.

Nerwy sercowe piersiowe- od II-IV zwoju do serca włókna przyspieszające od zwoju bólowe.
Nerw trzewny większy- V-VI do IX-X zwoju biegnie ku dołowi i przodowi. Po stronie prawej przechodzi przez przeponę i dochodzi do splotu trzewnego, ma swój zwój zwany zwojem nerwu trzewnego leżący na wysokości Th 11 lub 12.

Nerw trzewny mniejszy od zwojów IX-XI, może połączyć się z trzewnym większym przechodzi przez przeponę i łączy się ze zwojem aortowo-nerkowym.

Inne gałęzie zwojów piersiowych to
-nerwy sercowe piersiowe
-gałęzie płucne biegnące do splotu płucnego
-gałęzie do aorty piersiowej

---