Postanowienie z dnia 5 czerwca 2009 r., V KZ 36/09 (BPK 7/09)
Skoro zaś przepis art. 53 k.k., wskazany przez obrońcę, nie ma charakteru normy stanowczej, a dyrektywy w nim zawarte należą do swobodnej sfery sędziowskiego uznania, to zakwestionowanie przyjętej na ich podstawie oceny sądu nie jest możliwe w ramach zarzutu obrazy prawa materialnego, lecz wyłącznie w ramach zarzutu rażącej niewspółmierności kary.
II KK 172/10 - postanowienie z dnia 5 stycznia 2011 r. (Biuletyn SN Nr 2/11)
Nie można przyjąć, że podobieństwo popełnianych przestępstw zawsze stanowi okoliczność łagodzącą w sprawie, ponieważ może również świadczyć o niepoprawności sprawcy i jego konsekwencji, czy wręcz premedytacji w dążeniu do łamania porządku prawnego.
Wyrok z dnia 18 kutego 2011 r., sygn. akt: II KK 253/10 (Biuletyn Prawa Karnego nr 6/11)
Prawidłowe rozważenie argumentów zamieszczonych w apelacji kwestionującej m. in. rozmiar represji karnej zastosowanej wobec oskarżonego ma decydujący wpływ na to, czy sąd odwoławczy uzna karę orzeczoną przez Sąd pierwszej instancji - za współmierną do stopnia winy i uwzględniającą inne ustawowe dyrektywy wymiaru kary, czy też podzieli argumenty i wnioski skarżącego, oceniając tę karę jako niezgodną z dyrektywami zamieszczonymi w art. 53 i nast. k.k.
1
ART. 53 K.K.