54425

Dla wykrywania przestępstw i prowadzenia dochodzeń utworzony został pion służby śledczej, formalnie podlegający wymiarowi sprawiedliwość faktycznie naczelnikom wydziałów bezpieczeństwa.

W 1934 rozszerzono kompetencjie policji o możliwość umieszczania osób zagrażających bezpieczeństwu i porządkowi publicznemu w obozie odosobnienia. Postanowienie o odosobnieniu wydawał sędzia śledczy okręgu, okres odosobnienia wynosił 3 miesiące i mógł być przedłużony.

Kontrola prasy

Konkretyzacje przepisów dotyczących wolności prasy stanowiło prawo prasowe normowało

1.    tryb powstawania i prowadzenia czasopism, wydawanie książek i innych druków a także działalność zakładów drukarskich i składów druków.

2.    System kontroli nad drukami

Wydawanie czasopism uregulowane zostało według zasad systemu zgłoszeniowego byl obowiązek zgłoszenia chęci wydawania czasopism organom I instancji, w określonych przypadkach(po 1926 rozszerzanych) organ mógł odmówić zezwolenia.

Prawo prasowe wymagało, żeby każdy wydrukowany egzemplaiz zawierał nazwę i adres drukami miejsce wydania, i nazwisko i adres redaktora odpowiedzialnego, właściciel diukami byl zobowiązany niezwłocznie po wydrukowaniu przekazać pewną liczbę egzemplarzy przekazać administracji.

System kontroli miał charakter represyjn, polegał na poddawaniu kontroli dopiero po wydruku oraz stosowaniu represji w wypadku naruszenia za ich pośrednictwem prawa materialnego lub karnego.

Zastosowanie represji było trudne do wykonania za względu na stosowanie zasady anonimowości autorów i tajemnicy redakcyjnej, w takim przypadku wytworzono przepisy określające w wypadku niemożności pociągnięcia do odpowiedzialności autora, wydawcy. Zaczęto też stosować konfiskaty i zamknięcia działalności czasopism(zawieszeni sad okręgowy na wniosek organów' administracyjnych lub prokuratora). W przypadku czasopism yagranicznych poza konfiskatę pozbawiano ich możliwości transportu czyli debitu pocztowego lub komunikacyjnego

Nadzór nad stowarzyszeniami

Przez Stowarzyszenie rozumiano stale połączenie ludzi w zorganizowanej gromi lub dla osiągnięcia celów pozbawionych korzyści materialnych. Prawo o stowarzyszeniach 1932 rozróżniało ich trzy typy:

1.    zwykłe - wymagały zgłoszenia

2.    zarejestrowane - wymagały wpisu do rejestru

3.    wyższej użyteczności - uzależnione było od decyzji rady ministrów

Organy władzy administracyjnej mogły odmówić rejestracji i zgłoszenia w razie kiedy organizacja mogła zagrażać bezpieczeństwu lub spokoju publicznego.

Nadzór nad zgromadzeniami

Przez zgromadzenie rozumiano jednoczesne skupienie w jednym miejscu większej liczby ludzi dla wyrażenia swych myśli i poglądów' czy w celu obrony wspólnych interesów. Ustawa o Zgromadzeniach 1932 dzieliła je na publiczne(dostępne dla nieograniczonej liczby osób dzieliło się na zgromadzenia w lokalach i pod niebem) i niepubliczne(dla wybranych). Zezwolenie na spotkanie pod gdym niebem wymagało zezwolenia administracji I instancji, a w lokalach od zgłoszenia. Mogły zabronić gdy zagrażały one bezpieczeństwu lub spokojowi