54646

WCZESNOŚREDNIOWIECZNE PRAWO STANOWIONE. KAPITULARZE

kapitularze (capitularia) - ustawy królów frankońskich, których podstawą wydawania byl bannus królewski upoważniający kr óla do stanowienia zakazów i nakazów, upowszechniły się od Karola Wielkiego, najstarsze wydali Chlotar i Chi Id e ryk w 524 roku PODZIAŁY KAPITULARZY:

ze względu na treść: świeckie (mundana), kościelne (ecclesiastica), mieszane (mixta) ze względu na moc obowiązującą: dodane do leges barbarorum (capitularia legibus addenda) i właściwe (capitularia per se sciibenda) - obowiązujące na całym lub części terytorium królestwa

wyróżniano także instrukcje dla wysłanników królewskich (capitula niissorum)

III. POMNIKI PRAKTYKI

DOKUMENTY:

dokumenty królewskie - wystawiane przez kancelarię królewską, miały pełną moc dowodową, dzieliły się na diplomata - nadanie lub potwierdzenie przywileju: płaci ta -protokoły rozpraw wraz z wyrokiem; ind kuli - zarządzenia królewskie i pozwy itd. dokumenty prywatne - dzieliły się na eartae - oświadczenia woli lub potwierdzenie powstania stosunku prawnego; i na notitiae - poświadczenie dokonanej czynności prawnej

FORMUŁY I FORMULARZE: sporządzane od VI wieku przez notariuszy z kancelarii książęcych lub biskupich, były pracami prywatnymi, zawierały wzory dokumentów, nazwy f. pochodziły od nazwiska twórcy bądź odkrywcy albo od miejsca gdzie zostały spisane

KARTULARZE: księgi zakładane w instytucjach kościelnych na początku IX wieku w celu zapisania w nich uzyskanych praw i przywilejów, nieruchomości i dokumentów będących dowodami czynności prawnych