3582328462

Prawo cywilne - (stanowione) wg. definicji klasycznej: prawo stanowione jest to rozumne rozporządzenie mające na celu dobro ogółu.

Def. Klasyczna - ma związek z prawem rzymskim. Ojczyzna prawa - Rzym - źródło prawa podstawowego).

Prawo to jest wydane i ogłoszone przez prawowite władze. Prawo stanowione konkretyzuje obowiązki członków danej społeczności i wskazuje na konkretne normy, postępowania, może także odwoływać się do odpowiednich sankcji.

Prawo stanowione jest konieczne dla zachowania porządku społecznego.

Prawo to podlega uwarunkowaniom historycznym, a więc jest zmienne (zmiana prawa -nowelizacja)

Istnieje obowiązek dostosowania się do jego przepisów, także do zmieniających się okoliczności, aby prawo służyło lepiej wspólnemu dobru.

Prawo stanowione jest podstawą ładu społecznego. Aby mogło być właściwie realizowane dobro wspólne, obywatele winni mieć szacunek dla prawa.

Dobrem wspólnym zarządza administracja państwa -> rząd, agendy rządowe.

Dobro wspólne stanowi: gospodarka, finanse, kultura, oświata, media, dziedzictwo Polityka - roztropna troska o dobro wspólne. (Tomasz z Akwinu powtórzył to za Arystotelesem)

Szacunek dla prawa się należy gdy jest ono: rozumne, godziwe, zgodne z dobrem wspólnym. Szacunek jest zobowiązaniem wszystkich obywateli i powinnością dla sprawujących władzę. Pierwszym i podstawowym obowiązkiem państwa jest tworzenie norm prawnych dla żyda zbiorowego. Zasadniczym kodeksem prawnym jest Konstytucja. Porządek prawny należy się do władzy ustawodawczej (najwyższa władza - Sejm).

Fundamentem wszystkich praw powinno być prawo naturalne przynależne ludzkiej kulturze. Podstawową zasadą porządku prawnego jest ochrona osoby ludzkiej w życiu publicznym. Kościół uczy, że prawo państwowe obowiązuje zarówno władzę jak i obywateli w sumieniu Zobowiązanie to płynie z porządku etycznego, który domaga się troski o wspólne dobro.

Dobro

wspólne może być zachowane przy wypełnianiu praworządnośd przez wszystkich obywateli. Obywatelem jest każdy sprawujący władzę.

Aby konkretny przepis obowiązywał w sumieniu musi być:

*    godziwy,

■    zgodny z prawem Boskim i naturalnym,

*    sprawiedliwy,

■    możliwy do wykonania,

*    konieczny lub prawdziwie pożyteczny dla wspólnego dobra.

Aby prawo obowiązywało musi być stanowione przez władzę prawowitą (wybraną w prawdziwych wyborach) i to w ramach jej kompetencji, ustalonej przez prawo. Gdyby poszczególne organy władzy przekraczały swoje kompetencje, posłuszeństwo wobec prawa nie obowiązuje. Konkretny przepis nie wiąże w sumieniu, gdy istnieją okoliczności usprawiedliwione moralnie. Np. nieznajomość prawa, gdy przepis nie jest możliwy do wykonania łub przynosi znaczną szkodę.

Prawo stanowione aby było godziwe i służące dobru człowieka i społeczeństwu, musi pozostawać w ścisłym związku z prawem naturalnym