Umiarkowani keynesiści
Keynesiści „na królką metę’ i monetaryśri w analizie długookresową.
Cechy:
• pogląd, że gospodarka ostatecznie powróci do stanu pełnego zatrudnienia, ale dostosowywanie płac i cen przebiega dość powoli, więc powrót do równowagi może nastąpić po upływie kilku lat;
• w krótkim okresie spadek globalnego popytu może spowodować silną recesję;
• ważniejszy jest krótki okres;
• wydłużenie recesji zmniejsza niebezpieczeństwo wystąpienia odwrotnego do zamierzonego skutku polityki stabilizacyjnej, a zarazem zwiększa potrzebę prowadzenia takiej polityki (recesje mogą być bardziej dotkliwe);
• rząd powinien ponosić odpowiedzialność za politykę stabilizacyjną w krótkim okresie;
• teza, że utrzymywanie wysokiego tempa wzrostu podaży pieniądza musi w końcu doprowadzić do inflacji, gdy tylko zostanie osiągnięte pełne zatrudnienie;
• w bardzo długim okresie trwały wzrost gospodarczy może pobudzić tylko polityka podażowa oddziałująca na zwiększenie produkcji potencjalnej.
Nowi keynesiści - w latach 70. podejście keynesistów stało się niemodne (niedocenianie
znaczenia mikroekonomii + wzrost bezrobocia i inflacji)
• chcieli stworzyć mikroekonomiczne podstawy analizy keynesowskiej;
• mechanizm rynkowy nie może działać prawidłowo a zdolność rynku jest rezultatem problemów z informacją, efektów zewnętrznych oraz kosztów podejmowania decyzji i kosztów wprowadzania zmian;
• G. Mankiw, D. Romer - analiza powolnego dostosowywania się cen o płac (nawet małe ograniczenie elastyczności wielkości nominalnych może uzasadnić standardowe keynesowskie reakcje gospodarki);
• J. Stiglitz - prawie natychmiastowa reakcja cen na rynku dóbr nie tylko pomaga w przywracaniu równowagi w gospodarce, ale może nawet zaostrzyć problemy będące przedmiotem zainteresowań keynesistów;
• „nowi" zwolennicy histerezy - przesunięcie krzywej podaży może mieć trwałe następstwa (trzeba prowadzić politykę stabilizacyjną, bo zapobiega przekształcaniu się trudności krótkookresowych w długookresowe).