67361

Głównym rezerwuarem fosforu na powierzchni lądu są skały powstałe w dawnych epokach geologicznych. Skały te stopniowo wietrzeją, a uwolnione związki fosforowe dostają się do ekosystemów lądowych oraz morskich. Fosfor znajdujący się w glebie udostępniają, roślinom i zwierzętom, bakterie fosforowe przetwarzające martwą materie organiczną (roślinną i zwierzęcą) oraz produkty wydalania znajdujące się w glebie. Bakterie przyczyniają się do rozkładu organicznych form fosforu na fosforany łatwo przyswajalne przez rośliny.

Lokalnie ubytek fosforu następuje w wyniku upraw, a zwłaszcza niektórych gatunków zbóż, które zużywają znaczne ilości fosforu, co powoduje powolne ubożenie gleby. Z tego powodu w celu uzupełnienia niedoborów fosforu, gleby użytkowane rolniczo zasila się nawozami naturalnymi lub sztucznymi. Zbyt duże koncentracje ludności, w osiedlach i miastach doprowadzą do stanu, że w ściekach emitowanych do rzek, znajdują się nadwyżki fosforu w tej części łańcucha pokarmowego.