77818

Zasady procesu inkwizycyjnego:

-postępowanie wszczynane jest z urzędu na podstawie doniesienia lub famy publicznej -prowadzący postępowanie (sędzia-inkwirenl), łączy w sobie funkcje oskarżyciela, obrońcy i wydającego wyrok. Wszystkie funkcje procesowe spoczywają w rękach jednego człowieka, -oskarżony w proccesie jest jest stroną, nie jest podmiotem, lecz przedmiotem postępowania, -postępowanie jest tajne dla publiczności i samego oskarżonego.

-charakteryzuje się zasadą inkwizycyjna czyli śledczą.

-upowszechnił się w Europie od XIIIw -brak zasady kontradyktoryjności

-wyrokowanie odbywa się na dokumentach, zasada pisemności,

-cechą charakterystyczną jest że korona dowodów byl dowód przyznania się do winy Jeśli się przyznał było już koniec procesu.

-tortury środek do uzyskania dowodu -były też sądy boże ordalia.

-opierało się na legalnej (fonnalnej jteorii dowodowej -tajność, nawet sam oskarżony, nie wie o co chodzi

Etapy stadia procesu inkwizycyjnego:

Składał się z 3 stadiów:

1) inquisitio generalis (inkwizycja generalna) ,miała character postępowania informacyjnego, ale jej celem było określenie czynu przestępnego i ewentualnego sprawcy Wszczynano ja na podstawie donosu lub zlej sławy publicznej. Obejmowała wizje lokalną i sumaryczną oraz przesłuchanie świadków bez przysięgi Prowadzona była przez sędziego inkwirenta.

2) inquisitio specjalis (inkwizycja specjalna). Byl ona właściwym postępowaniem dowodowym mającym na celu zebranie odpowiednich dow^rodów obciążających. Przesłuchanie oskarżonego odbywało się w fonnie odpowiedzi na z góry przygotowane krótkie pytania (artykuły dowodowe). Wartość każdego środka dowodowego była ustawowa określona, stąd nazwano to legalna (fonnalną teorią dowodową ) Początkowo powszechnie stosowana była pozytywna teoria dowodowa, zgodnie z którą sędzia mogl wydać wyrok, jeżeli za wina przemawiały dowody odpowiedniej jakości i w określonej ilości. W XVIII w upowszechniła się negatywna teoria dowodowa, niezezwalajaca na wydawanie sędziemu wyroku, jeżeli odpowiednich dow'odów nie było. Dowody dzieliły się na pełne (przyznanie się do winy, zeznania 2 świadków złożone pod przysięgą, opinie biegłych) i niepełne (poszlaki, zeznania 1 świadka), a wśród nich wiecej lub mniej niż niepełne. Najlepszym spśród wszystkich dowodów było przyznanie się oskarżonego do winy, co nazywano królową dowodów). Dla jego osiągnięcia stosowano w procesie tortury.

3)    Osądzenie, było oparte na materiałach dowodowych wskazanych w śledztwie i ich ocenie dokonanej przez sędziego. Od wyroków w sprawach karnych nie było apelacji. Jeżlei w toku postępowania nie zdołano zebrać odpowiednich dow'odów, ale w mniemaniu sędziego istniały uzasadnione podejrzenia, wtedy mógł on ogłosić czasowe uwolnienie oskarżonego od sądu, umożliwiające wznowienie procesu zaraz po ich ujawnieniu, przy czym w-cale nie oznaczało to uwolnienia z więzienia, w którym oskarżony nadal mógł przebywać Z kolei brak pełnego dowodu, ale posiadanie innego dowodu stanowiącego połowę jego wartości pozwalało na wymierzenie kary nadzwyczajnej, tzw kary z podejrzenia, co nieraz było dość złudne, zwłaszcza gdy zamiast kwalifikowanej orzekano zwykła karę śmierci.