81698

rozmieszczaniu na jej terytorium amerykańskiej broni atomowej. W 1963 roku zaś, Charles de Gaulle wycofał swoje siły z dowództwa NATO w rejonie północnego Atlantyku, a od 1964 roku także francuskie siły morskie na kanale La Manche. Po kryzysie kubańskim natomiast, generał stwierdził, żę Stany Zjednoczone, aby chronić własne terytorium chętnie poświęciłyby Europę Zachodnią. Ogólnie rzecz biorąc, idea niezależności Francji w systemie północnoatlantyckim była czynnikiem sprzyjającym budowę „Europy od Atlantyku do Uralu".

Charles de Gaulle, znalazł też rozwiązanie dotyczące konfliktu między Francją a Niemcami; stwierdził, że wskazane jest pogodzenie obu narodów, aby jedno i drugie państwo zaczęły współpracować. Takie zbliżenie, umożliwiłoby zwiększenie swobody, siły i dynamiki działania V Republiki zarówno w systemie zachodnioeuropejskim, atlantyckim a także w systemie ogólnoeuropejskim. Zauważył też, że jego idee są bliskie ideom Adenauera, dlatego dążył do zbliżenia z Bonn; liczył na poparcie dla swojej koncepcji jedności Europy Zachodniej, polityki niezależności Francji i Europy Zachodniej w systemie NATO oraz ambicji atomowych V Republiki. W zamian, obiecywał poparcie dla bliżej nieokreślonej idei zjednoczenia Niemiec. Tak rozpoczęły się cykle konferencji prasowych w Pałacu Elizejskim od 1959 roku. Wynika z tego, że zbliżenie z Bonn nie mogło uzależnić Francji gaullistowskiej od partnera zza Renu, ponieważ byłoby to niezgodne z podstawowymi francuskimi celami tego zbliżenia. Gdyż niezależność Francji, skutecznie broniona prze de Gaulle'a podczas II wojny światowej, była również podstawowym kryterium jego polityki wobec Niemiec Zachodnich. Dlatego też owe zbliżenie z Bonn nie tworzyło w zasadzie podstaw wzmacniających napięcie w Europie, wręcz przeciwnie.

Jeszcze chciałabym na koniec przytoczyć projekt unii politycznej zaprezentowany przez Christian a Fouchet'a 19 października 1961 roku, tzw. Planu Foucheta, który wypłynął z inspiracji właśnie de Gaulle'a. Jego celem, była integracja trzy istniejące wspólnoty, czyli EWWiS, EWG oraz Euratom. Został on rozwinięty podczas szczytu państw członkowskich Europejskiej Wspólnoty Politycznej w grudniu

1961    roku w Hadze. Wywołał on ostre dyskusje na forum „szóstki". Plan poparł w 100% Konrad Adenauer, ale doszło do sprzeciwu ze strony Holandii i Belgii, dlatego też w 1962 roku przygotowano drugą wersję planu, który zakładał nadal konfederacyjny punkt widzenia, a także pomijała wszelką krytykę ze strony państw członkowskich, dlatego w niedługim czasie powstał kontrprojekt sformułowany przez Belgię, Holandię, Luksemburg. RFN i Włochy. Istniał zawzięty spór między konfederalistami (Francja), umiarkowanymi federalistami, a także między „europejską" (francuską), a „atlantycką" (brytyjską) orientacją Europy. Jednak Francja nie wyraziła zgody na tworzenie unii u uprawnieniach ponadnarodowych. Jednak, Charles de Gaulle charakteryzował się uporem i nie chciał ustąpić, dlatego też rokowania w sprawie tworzenia europejskiej unii politycznej zostały przerwane w

1962    roku.

Charles de Gaulle, po układach brytyjsko - amerykańskich w Nassau z 1962 roku, po raz kolejny stwierdził, że Wielka Brytania w EWG, to nie jest dobre rozwiązanie dla samej Francji i reszty Europy, ale zapewne dużą rolę odgrywa ona we wspólnocie atlantyckiej zdominowanej przez USA.

Podsumowując, de Gaulle uważał, że niezbędnym warunkiem do integracji Wschodu z Zachodem jest dokonanie wewnętrznej ewolucji systemów Europy Wschodniej, czyli likwidacja reżimów totalitarnych. Można zatem śmiało zaznaczyć, że lata jego prezydentury, były okresem przygotowania w koncepcji europejskiej.