84061

Le Corbusier uważał, że mieszkańcom miast najbardziej brakuje kontaktu z przyrodą, że znaleźli się w nienaturalnych warunkach, jakie stwarzały miasta pozbawione światła słonecznego i zieleni. Proponował odpowiednie kształty budynków, tak, aby zapewniona była jak największa ilość światła dziennego.

Idee Le Corbusiera: ściana kurtynowa, wolny plan dzielony lekkimi ścianami działowymi, płaski dach z tarasem, szerokie okna wpuszczające dużo światła i w założeniu mało niszczące przyrodę posadowienie na słupach (pilotis).

Le Corbusier zajął się problemem śródmieść, jako miejsc najbardziej newralgicznych. Opis na przykładzie Paryża: centrum to wysokie budynki biurowe (60 pięter), wokół zabudowa mieszkaniowa (35-50m). Wskutek tego zyskano zagęszczenie ludności i więcej terenu niezabudowanego, gdzie można było tworzyć tereny zielone. Budynki mieszkalne poza centrum - do 2-ch kondygnacji z otwartymi tarasami, ogrodami (nawet na dachach).

Komunikacja wg. Le Corbusiera miała być organicznie wtopiona w krajobraz miejski (tak, aby można było podziwiać miasto z szybko jadącego samochodu) - amerykańskie parkwa/e.

19. Konstruktywizm i funkcjonalizm - opisz dwie tendencje w architekturze XX wieku.

Konstruktywizm - w architekturze prąd charakteryzujący się podkreślaniem cech konstrukcyjnych obiektu budowlanego, jeden z głównych kierunków architektury modernistycznej, rozwijający się w latach 20. i 30. XX wieku, głównie w ZSRR, a ponadto w innych państwach europejskich.

W klasycznym konstruktywizmie stosowane były wyszukane układy konstrukcyjne, często oparte na jednym generalnym pomyśle, co dawało pole do popisu przede wszystkim w budowlach centralnych. Chętnie korzystano z cięgien i kratownic. Konstruktywizm cechował się analizą właściwości użytych materiałów i zastosowanych układów konstrukcyjnych przez stosowanie obliczeń podpartych osiągnięciami współczesnej nauki. Zastosowana forma architektoniczna podkreślała konstrukcję i była związana z własnościami stosowanego materiału (stal, żelbet, drewno, szkło). Nierzadko kształt budynku pochodził z wyrafinowanego przeniesienia wykresu momentów zginających na realną konstrukcję, tak aby przekroje elementów konstrukcyjnych i ilość zastosowanego materiału były najmniejsze. Często jednak deklarowane przez architektów względy ekonomiczne nie miały takiego znaczenia jak demonstracja umiejętności inżynierskich i kunsztu budowlanego.

W przeciwieństwie do stylu międzynarodowego konstruktywizm nie dążył do w pełni abstrakcyjnej i zdematerializowanej kompozycji, opierając się często na dramatycznych efektach kontrastu między elementami ciężkimi i lekkimi, sugerując przezwyciężenie grawitacji. Zakładane przez konstruktywistów zasady obejmowały początkowo anonimowość architektury i przejęcie metod przemysłowych w budownictwie, przejmując marksistowskie idee społeczne. Klasyczny konstruktywizm podkreślał też znaczenie samego procesu budowlanego, wprowadzając do architektury elementy wskazujące na możliwość kontynuacji i rozbudowy budynku, takie jak wybiegające w przestrzeń ramy, maszty, stropy.

Funkcjonalizm, kierunek we współczesnej architekturze, urbanistyce i sztuce użytkowej, którego głównym założeniem jest wysunięcie na plan pierwszy funkcji, od której są uzależnione zarówno elementy techniczne (materiał, konstrukcja), jak i estetyczne (forma). Jako naturalna tendencja występuje w architekturze od czasów najdawniejszych. Główną tezą funkcjonalizmu była idea czystej architektury, wolnej od subiektywizmu i tradycjonalizmu, której celem było zaspokojenie potrzeb ludzkich, zacieranie różnicy między architekturą i techniką,

© by sorevell '08    26

PDF created with pdfFactory trial version www.pdffactorv.com