80057

Doktryna kontrrewolucji. Teokraci we Francji:

Najbardziej kontrrewolucyjne liasla można było odnaleźć w samej Francji - kolebce rewolucjonizmu. Reakcjoniści francuscy nie przebierali w środkach i doborze zasad swego programu (ich poglądy wyróżniały się prymitywizmem, były też wysoce anaclironiczne - przyjęto bowiem zasadę negacji wszystkich mułów współczesnego rozwoju). Kontrrewolucjoniści krytykowali wszystko i wszystkich, oprócz oczywiście swoich koncepcji „naprawy” rzeczywistości. Przedstawicielami tej doktryny byli de Maistre. de Bonald.

• cechy francuskiej kontrrewolucji:

francuską kontrrewolucję kształtował skrajny katolicyzm (inaczej było w Niemczech - tam skrajny nacjonalizm), jej przedstawiciele przypominali stary pogląd, że społeczeństwa, tworząc organiczną jedność grup o zróżnicowanym statusie ma swe źródła w w^roh Boga

-    w swych poglądach „cofali” się do dawnych, wręcz teokratycznych koncepcji władzy, państwa i społeczeństwa

de Maistre ujmował suwerenność monarchy jako odbicie nieomylności papieża, dążył do odbudowy absolutyzmu Burbonów

francuski teokratyzm nieustannie wspierany był rozważaniami o organicznej budowie społeczeństwa (społeczeństwo i narody pochodzą od Boga - dopiero społeczeństwo tworzy człowieka)

człowiek, wg teokratów, nie ma naturalnej i pierwotnej wolności - wyciągano stąd wniosek, że człowiek nie może egzystować poza swoją grupą (wyodrębniano podział na grupy społeczne), nie posiada praw' politycznych, wolności, demokratycznych swobód

twierdzono, że absurdem byłoby, aby jednostka mogłaby kogoś kreować na władcę (władza nie jest wynikiem runowy społecznej)

krytykowano poglądy Rousseau, zarówno na tematy lustorii ludzkiego społeczeństwa, jak i na tematy dotyczące praw naturalnych (icłi zdaniem społeczeństwo istniało od zawsze i było rządzone przez absolutnych monarchów)

-    prawa pozytywne są najwyższym porządkiem doczesnym - są „urzeczywistnieniem" woli Boga Należy pamiętać, że tak pojmowana doktryna kontrrewolucji (clrarakteryzująca się ogromnym

wstecznictwem) nie mogła zyskać szerszego poparcia społecznego we Francji, jednakże „twórczo" użyźniała m in. niemiecki konserwatyzm, polską myśl arystokratyczną, a także późniejszy, dwudziestowieczny faszyzm.