85462

b) Punkty osnowy szczegółowej zaliczamy do II i III klasy. Osnowę II klasy stanowi zbiór piuiktów będących rozwinięciem osnowy I klasy. Osnowę tę zakłada się w celu:

-    sporządzania map wielkoskalowych głównie metodami fotogrametrycznymi

-    wykonywania pomiarów realizacyjnych związanych z przeniesieniem na grunt wszelkiego rodzaju projektów inżynierskich

-    nawiązania osnowy III klasy i wyznaczenia piuiktów osnowy pomiarowej

Osnowa II klasy powinna być zakładana jako powierzchniowa sieć kątowo-liniowa. Można ją także zakładać jako triangulację lub poligono -triangulację. Stopień zagęszczenia osnowy II klasy (łącznie z punktami klasy I) powinien wynosić:

na terenach intensywnie zainwestowanych I punkt na 0,8knr

-    na terenach rolnych I punkt na l,5km²

na terenach zwartych kompleksów leśnych 1 punkt na 12km²

Osnowę szczegółową II klasy należy rozwiązywać jako sytuacyjno-wysokościową, wyznaczając wysokości jej piuiktów metodą niwelacji trygonometrycznej ze średnim błędem ± 0,05m. Średni błąd wyznaczenia położenia piuiktów' osnowy II klasy po wyrównaniu nie powinien przekraczać ± 0,05m.

Osnowę szczegółową III klasy stanowi zbiór piuiktów' będący rozwinięciem osnowy klasy II. Osnowa ta służy do nawiązywania osnowy pomiarowej i wykonywania szczegółowych pomiarów' geodezyjnych. Osnowa III klasy powinna być zakładana:

-    na terenach intensywnie zainwestowanych metodami bezpośrednich pomiarów geodezyjnych. Głównie metodą poligonizacji lub wcięć albo metodą fotogrametryczną, przy czym stopień zagęszczenia osnowy (łącznie piuiktów II i III klasy) powinien wynosić 1 punkt na 15ha

-    na terenach rolnych metodą fotogrametryczną, przy czym stopień zagęszczenia osnowy powinien wynosić 1 punkt na 30ha

Dokładność osnowy poziomej III klasy charakteryzuje się średnim błędem wyznaczenia położenia jej piuiktów, który po wyr ównaniu nie powinien przekr aczać ± 0,1 Om.