89115

85. EGZEKUCJA MAJĄTKOWA UNIWERSALNA I SYNGULARNA.

Egzekucja majątkowa uniwersalna polegała w głównej mierze na zabezpieczeniu majątku dłuźnika(poprzez wejście w jego posiadanie) przez wierzyciela na podstawie zezwolenia pretora-missio in bona. Uniwersalny charakter tej egzekucji uwidaczniał się poprzez zajęcie całości majątku wierzyciela bez względu na jego zadłużenie a poza tym umożliwiała przystąpienie do egzekucji wszystkich osób które posiadały u dłużnika wierzytelności pomimo faktu iż nie byty one stronami procesowymi. A więc egzekucja wywołana przez jednego wierzyciela mogła jeżeli majątek dłużnika na to pozwalał zaspokoić wszystkich. W pierwszej fazie dążono do zabezpieczenia majątku i ustanowienia nad nim kuratora (mógł nim być jeden z wierzycieli). Najczęściej majątek ten był sprzedawany w drodze licytacji temu kto zapewnił najwyższą wartość zaspokojenia wierzytelności (venditio bonorum). Osoba taka zwana bonorum emptor wchodziła w posiadanie majątku dłużnika i odpowiadała za jego długi do wysokości ustalonej na licytacji. Posiadała ona także prawo do egzekwowania należności które przysługiwały dłużnikowi. Sam dłużnik zaś po egzekucji majątkowej popadał w niesławę. Z biegiem lat została wprowadzona druga forma egzekucji zwana syngularną a dotycząca osób szanowanych, chorych umysłowo czy też nieletnich. Główną zaletą tej egzekucji było brak możliwości zastosowania venditio bonorum i infamii a więc rzeczy które doprowadzały do ujmy na honorze.