91581

Karl Franz Otto Dziatzko (Getynga 1886 r.) - profesor uniwersytecki, pierwsza w Europie katedra bibliotekoznawstwa.

Melville Dewey (Nowy Jork 1887r.) - pierwsza katedra w Ameryce, na Uniwersytecie Columbia. Dewey to bibliotekarz, twórca pierwszego czasopisma i stowarzyszenia bibliotekarzy na świecie.

Dwie powyższe katedry wskazały następczyniom dwa kierunki rozwoju, podejścia do bibliologii:

•    bibliotekarz naukowiec-teoretyk - ku przeszłości, zajmuje się historią książki, ważne są rękopisy

• bibliotekarz oświatowiec-praktyk - kształcenie bibliotekarzy ku przyszłości, kształcący nowe książnice, umiejący zarządzać bibliotekami

Ferdinand Eichler (1863-1945) - bibliotekoznawca, dyrektor BU w Guzu bibliotekoznawstwo - badania pomników literackich ze względu na warunku i sposób ich powstania, rozpowszechniania i użytkowania (później nazwano to trzema procesami bibliologicznymi)

Wielu (np. Karol Estreicher) uważało, że chodzi nie tylko o pomniki, że ważne jest wszystko co istnieje.

Pierwsze polskie katedry bibliotekoznawstwa.

Za pieiwszą uważa się łódzką i rzeczywiście nią była, ale:

na uczelni Wolna Wszechnica Polska powstało Studium Pracy Społeczno-Oświatowej (1925 r.), jej częścią była Sekcja Bibliotekarska - pierwsza instytucjonalna taka instytucja w Polsce, wykładała tam m.in. Helena Radlińska.

Władysław Bimbowski - w czasie okresu stalinizmu krytykuje nauczanie bibl iotekoznawstwa.

Aleksander Birkenmajer (Uniwersytet Warszawski 1951 r.) - twórca i pierwszy dyrektor instytutu (wtedy katedry) bibliotekoznawstwa na UW.

Karol Glombinowski (Uniwersytet Wrocławski 1956 r.) - kształcenie ,Jku przeszłości”.

Dziś te dwie placówki przodują w tej dziedzinie.