93836

2. Systemy weryfikacyjne w układzie historycznym i typologicznym.

a) wiersz średniowieczny - przeważnie ograniczony do twórczości religijnej, poezja

meliczna, jednostka wersowa odpowiadała pewnemu fragmentowi melodii,

uzgodnienie działów wersowych ze składniowo-intonacyjnymi, brak przerzutni. Rymy

nie występują w każdym wersie, nie są tygorystycznie związane z klauzulą, nie maja

ujednoliconej postaci: mogą obejmować niejednakową ilość sylab, cechować się

różnym stopniem podobieństwa brzmieniowego. Zdanie zamykało się przeważnie w

dystychu.

•Poezja średniowieczna w Polsce jest dość uboga i stosunkowo mało różnorodna, bo w przeważającej części ograniczona do twórczości religijnej (na tym terenie po raz pierwszy w dziejach języka polskiego wykształciły się pewne normy rytmizacji wierszowej)

•Głównie przeznaczona była do wykonywania z muzyką, stąd jej charakter meliczny. W związku z tym w jej realizacji fonicznej na plan pierwszy wybija się melodia, a rytmizacja języka nie stała się czynnikiem samodzielnym, decydującym o brzmieniowym kształcie utworu.

•Jednostka wersowa odpowiadała pewnemu odcinkowi melodycznemu i nie

musiała legitymować się czysto językową ekwiwalencją wobec pozostałych wersów.

•Związek tekstu z melodią sprawił, że jedną z najbardziej charakterystycznych

cech średniowiecznego wierszowania jest zgodność działów wersowych ze

składniowo-intonacyjnymi. Wers stanowił jednolitą całość składniową: pełne zdanie

lub jego określoną część (grupę podmiotu lub orzeczenia), przy czym koniec zdania

mógł przypadać jedynie na koniec wersu.

•W wersach dłuższych granica składniowa wyznaczała również przedział

wewnętrzny.

•Zasady rymowania nie były w pełni ustalone, obok końcowych pojawiały się wewnętrzne, a porządek układu jednych i drugich, stopień ich brzmieniowego upodobnienia oraz rozmiar rymujących się cząstek podlegały zmianom nawet w obrębie jednego utworu. Na ogół rym podkreślał składniową zasadę członkowania wersowego.

•W poezji średniowiecznej zdanie zamykało się najczęściej w dwuwierszu,

czyli dystychu, wobec czego najpowszechniejszą postacią rymu był rym parzysty.

•W wierszu średniowiecznym sylabiczny rozmiar wersów nie jest ustalony, a

granice między tekstem wierszowanym a prozaicznym dość płynne.

•Językowe reguły rytmicznej ekwiwalencji wersów poczynają się dopiero

wyrabiać. Proces ten uwidacznia się w przechodzeniu od wiersza asylabicznego, nie