— czołowo z wjazdem żurawia w środkowy trakt budynku lub czołowo-bocznie (przy budynkach szkieletowych) (lys. 10.36d) Budynki wielokondygnacyjne dzieli się zazwyczaj na działki montażowe, czyli wyodrębnione części rzutu budynku, na których wszystkie elementy pionowe można ustawić w ciągu jednej zmiany roboczej. Na działkach montażowych w budynkach wielkopłytowych najczęściej montuje się kolejno: elementy pionowe (ściany zewnętrzne, wewnętrzne działowe, elementy wentylacyjne), płyty stropowe Spoczniki międzypiętrowe i dolne biegi schodowe montuje się podczas ustawiania ścian, a spoczniki kondygnacyjne i górne biegi podczas montażu stropów'. Oczywiście w związku z różnymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi występują tu pewne zmiany.
W dwóch najpopularniejszych w Polsce systemach konstrukcyjno-technologicznych kolejność ta jest następująca:
— w systemie W-70: ściany zewnętrzne szczytowe, ściany zewnętrzne osłonowe, ściany wewnętrzne, płyty stropowe, elementy klatki schodowej, bloki wentylacyjne.
— w' systemie OWT: ściany szczytowe, ściany wewnętrzne poprzeczne i podłużne, belki ściany, bloki wentylacyjne i spalinowe, ścianki działowe, płyty stropowe, elementy klatek schodowych.
W budynkach szkieletowych o połączeniach spawanych (system SBO i ZSBO) ogólna kolej ność montażu jest następująca: shtpy zewnętrzne i wewnętrzne, rygle, prefabrykowane ściany szczytowe i wewnętrzne, nadproża ścian szczytowych i podłużnych, pasy podokienne trój-warstwowe (o ile występują), dolne warstwy bloków wentylacyjnych, filarki międzyokienne, płyty stropowe, górne warstwy bloków wentylacyjnych, elementy klatki schodowej. W systemach o monolitycznych połączeniach slupów (BWP-71) na szczególną uwagę zasługuje fakt, że ze względu na taki charakter połączeń slupy kondygnacji